بررسی دو رژیم درمانی اکسی تتراسیکلین طولانی اثر به تنهایی و همراه با بوپارواکن در درمان تیلریوز گاوی بر اساس شدت پارازیتمی

هدف از انجام این مطالعه بررسی دو رژیم درمانی اکسی تتراسیکلین طولانی اثر به تنهایی و همراه با بوپارواکن در درمان تیلریوز ناشیاز تیلریا آنولاتا در گاوهای بیمار ارجاعی به درمانگاه آموزشکد هی دامپزشکی دانشگاه لرستان می باشد. بدین منظور 30 نمونه ی خون از گوش و ورید وداج گرفته شد و پس از تا یید آلودگی، درصد آلودگی گلبول های قرمز به فرم پیروپلاسم و میزان هموگلوبین و درصد هماتوکریت آن ها تع یین گردید. سپس دام های بیمار به دوگروه شامل گروه 1 با آلودگی گلبول های قرمز 5- 1درصد و گروه 2 با آلودگی گلبول های قرمزبالاتر از 5 درصد تقسیم شدند. همچنین میزان هموگلوبین و هماتوکریت دو گروه بیمار با گروه شاهد ) 10 نمونه اخذ شده از حیوانات سالم(مقایسه گردید که کاهش معنی داری بین گروه های بیمار نسبت به کنترل و همچنین در گروه با آلودگی بالا نسبت به گروه با آلودگی پا یین وجود داشت. در گروه 1 از اکسی تتراسایکلین طولانی اثر با دوز 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن دام به صورت تزریق عضلانی یک مرتبه استفاده شد، در گروه 2 از داروی بوپارواکن با دوز 5/ 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و اکسی تتراسیکلین طولانی اثر با دوز 20 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم هر دو به صورت تزریق عضلانی یک مرتبه استفاده شد و در گروه شاهد هیچ دارویی استفاده نشد. ارزیابی اثر درمان پس از دو هفته بررسی گردید و مشخص شد که هر دو رژیم درمانی به یک نسبت موثر بوده و تفاوت معنی داری بین دو روش درمان وجود ندارد، گرچه درصد بهبودی در گروه دوم بهتر از گروه اول بوده است. بنابراین داروی اکسی تتراسیکلین طولانی اثر ممکن است دارویی مناسب جهت درمان بیماری تیلریوز در آلودگی های پایین گلبول های قرمز به شمار آید.