مقایسه اثر استفاده از سلنیوم معدنی و آلی (مخمر سلنیوم) بر غلظت سرمی سلنیوم و گلوتاتیون پراکسیداز در اسب های پرش

سلنیوم یکی از اجزای سلنوپروتئین ها و آنزیم های مهم بدن است که برای اعمال دفاعی آنتی اکسیدانی، تولید هورمون های تیروئید، سنتزdna، تولیدمثل و از بین بردن سلول های سرطانی از طریق کاهش ذخیره خون تومورها ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی مقایسه اثر استفاده از سلنیوم معدنی و آلی بر غلظت سرمی سلنیوم در اسب های پرش بود. این مطالعه روی 21 راس اسب به ظاهر سالم (مادیان) دوخون، در محدوده سنی 5 تا 8 سال و در یکی از باشگاه های استان تهران انجام شد. اسب ها به صورت تصادفی به دوگروه تیمار و یک گروه شاهد تقسیم شدند؛ گروه اول (شاهد) جیره عادی شامل جو، یونجه و کاه فاقد مکمل سلنیوم در یک دوره 28 روزه دریافت کرد؛ اسب های گروه دوم علاوه بر جیره عادی، مکمل حاوی سلنیوم معدنی (naseo3) به میزان 1 میلی گرم به همراه کنسانتره روزانه دریافت کردند و گروه سوم علاوه بر جیره عادی، مکمل آلی سلنیوم یا مخمر سلنیوم به میزان 1 میلی گرم در یک دوره مشابه دریافت کردند. در روزهای صفر، 14 و 28 از ورید وداج تمام اسب های شاهد و تیمار خون گیری شد و پس از سانتریفیوژ، سرم جدا و فریز گردید. مقادیر سرمی سلنیم با روش جذب اتمی و گلوتاتیون پراکسیداز سرم با کیت بیوشیمیایی اندازه گیری شد. فعالیت سرمی آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز تفاوت معنی داری را بین دو گروه تیمار در مقایسه با گروه شاهد (p≤0.05) نشان داد. میانگین غلظت سرمی سلنیوم در روزهای 14 و 28 در گروه های تیمار در مقایسه با گروه شاهد، افزایش معنی داری داشت (p≤0.006) که این افزایش در گروه دریافت کننده سلنیوم آلی بیشتر بود (p≤0.004). نتایج مطالعه نشان داد که استفاده از مکمل سلنیوم در یک دوره 28 روزه می‌تواند سلنیوم مورد نیاز در اسب های ورزشی را تامین کند و آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز می تواند شاخص مناسبی برای ارزیابی وضعیت سلنیوم در گروه های تحت مطالعه باشد.