مقایسه اثر پروبیوتیک با آنتی ‏بیوتیک بر عمل‌کرد، میکروبیولوژی روده، ریخت‌شناسی پرزهای روده کوچک و فراسنجه‌های خونی بلدرچین ژاپنی

مصرف بی‌رویه آنتی‏بیوتیک موجب مقاومت آنتی‏بیوتیکی و انتقال ژن‌های مقاوم آنتی‌بیوتیک‌ها از حیوان به میکروب‌های انسانی می‌شود، بنابراین باید جایگزین‌هایی را برای آن معرفی کرد که آزمایش حاضر با همین هدف انجام شده است. از 420 قطعه بلدرچین ژاپنی یک روزه به‌ مدت 35 روز در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار، 3 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره‏ی شاهد و سه سطح پروتکسین و ویرجینامایسین 10 درصد (0.25، 0.5 و 0.75 درصد) بودند. در کل دوره پرورش، مقدار خوراک مصرفی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی حاوی پروتکسین و ویرجینامایسین، نسبت به شاهد کاهش یافت (0.05>p). اثر پروتکسین بر وزن زنده، لاشه آماده طبخ و میانگین افزایش وزن روزانه معنی‌دار بود، به‌طوری‌که در تیمارهای حاوی پروتکسین وزن زنده و لاشه آماده طبخ بالاتر از شاهد بود (0.05>p). تیمار حاوی 0.25 درصد پروتکسین بالاترین وزن زنده و وزن لاشه آماده طبخ را داشت (0.05>p). غلظت فرآسنجه‌های خونی گلوکز، کلسترول، تری‏گلیسرید، لیپوپروتئین‌های با دانسیته بالا، پایین و بسیار پایین و نیتروژن اوره‌ای خون تحت تاثیر قرارگرفتند (0.05>p). کل کلونی‌های میکروارگانیسمی در جیره حاوی 0.75 درصد پروتکسین یا 0.5 درصد ویرجینامایسین بالاتر از شاهد بود (0.05>p). جیره‌های حاوی پروتکسین و ویرجینامایسین منجر به افزایش تعداد کلونی‏های باکتری‏های مفید، کاهش ایکولای، حذف سالمونلا و افزایش ارتفاع، عرض و عمق کریپت پرزهای ایلئوم و ژژنوم نسبت به شاهد شدند (0.05>p)، بنابراین اثر پروبیوتیک نه تنها با آنتی بیوتیک برابری ‌کرد، بلکه در مواردی اثرات بهتر و مفیدتری نیز داشت، پس می‌توان استفاده از پروبیوتیک پروتکسین را به‌جای آنتی‌بیوتیک ویرجینامایسین در جیره پیشنهاد کرد.