تاثیر آنزیم پکتیناز، بر فراسنجه های بیوشیمیایی، ویژگی های لاشه وهزینه تولید جوجه های گوشتی نژاد هیبرید راس

تعداد 99 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس 308 در طرحی کاملاً تصادفی در سن 21 روزگی به 3 تیمار و هر تیمار به 3 تکرار و هر تکرار شامل 11 قطعه جوجه، تقسیم شدند. آب و سه جیره ی غذایی مختلف با سطح انرژی و پروتئین یکسان به صورت آزاد تا سن 42 روزگی در اختیار جوجه ها قرار گرفت. خوراک مصرفی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی و تلفات در پایان هر هفته محاسبه گردید. در پایان آزمایش از جوجه ها خون گیری به عمل آمد و تفکیک و تعیین وزن قسمت های مختلف لاشه انجام شد.گروه تجربی 1( جیره برپایه ذرت، جو «سطح جو 22 درصد» و کنجاله سویا،2600 واحد بر گرم بتازایلاناز، 1800 واحد بر گرم بتاگلوکاناز و 500 واحد بر گرم سلولاز) بیشترین هزینه تولید را داشت. گروه های تجربی از نظر میانگین وزن پیش معده (0.002 =p)، چربی ناحیه شکمی (0.031=p)، کبد، سنگدان و روده ها نسبت به وزن زنده و نیز میانگین درصد لاشه، قطعات سینه و ران ها (0.001>p) با یکدیگراختلاف آماری معنی-دار داشتند، بیشترین درصد لاشه در گروه تجربی 2 (دریافت کننده ذرت، جو،2200 واحد بر گرم بتازایلاناز،200 واحد بر گرم بتا گلوکاناز، 100 واحد بر گرم سلولاز و 100 واحد بر گرم پکتیناز) دیده شد. پروتئین تام و اسید اوریک در گروه های مختلف تفاوت آماری معنی داری نشان نداد (0.05p). یافته های این پژوهش نشان داد جوجه هایی که میزان کمتری آنزیم های بتازایلاناز، بتاگلوکاناز و سلولاز دریافت کردند، اما پکتیناز نیز به جیره آن ها افزوده شد، عمل کرد بهتر و هزینه تولید کمتری داشتند که بیان گر کاهش اثر عوامل ضد تغذیه ای در دریافت-کننده های این گروه آنزیمی است.