تاثیر prp آلوگرافت و prp زنوگرافت بر ترمیم استخوان در مدل حیوانی خرگوش

آسیب‌های وسیع استخوانی ناشی از تصادف، تومور، استئومیلیت، شل شدن ادوات تثبیتی، یا استئوتومی‌های اصلاحی نیازمند مداخلات جراحی هستند؛ زیرا ترمیم خود به خودی فقط در آسیب‌های کوچک و محدود انجام می‌گیرد. پیوند استخوان خودی هنوز به عنوان یک استاندارد طلایی در پیوند به‌شمار می‌آید. عوامل القا کننده استخوان سازی بسیاری موجود است که برخی از آن ها عبارتند از: فاکتورهای رشد مشتق از پلاکت، عامل رشد عروقی و عامل رشد و تمایز دهنده ی سلولی، تزاید دهنده ی سلول ها و فیبروبلاست ها. معمولاً در تزریق پلاکتی مقدار تخریب بافتی کاهش می یابد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت بین گونه ای در التیام شکستگی تجربی در خرگوش است. در مطالعه حاضر از چهار گروه خرگوش استفاده گردید. خرگوش‌ها با کتامین (mg/kg 30) و آسه پرومازین( mg/kg 2/0) با تزریق عضلانی بی هوش شدند و دست راست آن‌ها تراشیده و آماده برای انجام جراحی شد. برش پوست در سطح قدامی-داخلی روی استخوان رادیوس ایجاد شد و با کنار زدن بافت‌های نرم و عضلات، استخوان رادیوس در معرض دید قرار گرفت. قطعه‌ای از استخوان به اندازه‌ی دو برابر عرض آن (تقریباً 10 میلی متر) با اره استخوان بری برداشته شد. مطالعه حاضر روی 4 گروه خرگوش( 20 سر) انجام شد. به گروه شاهد که دچار نقیصه‌ی استخوانی بود هیچ ماده ای پیوند زده نشد (5 خرگوش) و در گروه اتولوگرافت (5 خرگوش) که در محل نقیصه، از استخوان خودی استفاده شد. در گروه زنوگرافت (5 خرگوش) که در آن از prp گاوی استفاده شد و در گروه آلوگرافت (5 خرگوش) کهprp خرگوش در آن استفاده شد، تزریق به این 4 گروه در روزهای 3، 5 و 7 صورت گرفت و ارزیابی رادیوگرافی هر دو هفته تا 8 هفته و هیستوپاتولوژی در هفته هشتم صورت گرفت. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده ازprp در نقیصه استخوانی خرگوش در التیام شکستگی کارآمد است و این مساله با prp گاوی (زنولوگ) بیشتر نمود داشت.