ارزیابی رادیوگرافی و هیستولوژی روند ترمیم شکستگی استخوان زند زیرین کبوتر: تثبیت داخلی با استفاده از پر به عنوان یک گرافت خودی

هدف پژوهش حاضر بررسی روند ترمیم شکستگی استخوان زند زیرین تثبیت شده با پر و مقایسه آن با پین‌گذاری داخل استخوانی بود. هفتاد قطعه کبوتر، به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. بعد از بی‌هوشی کبوترها و آماده‌سازی محل جراحی، برشی به طول 2 سانتی‌متر روی پوست‌زده شد، زند زیرین به آرامی آشکار شد و یک قطعه شکستگی به طول 3 میلی‌متر از قسمت میانی زند زیرین جدا گردید. در یک گروه از کبوترها برای تثبیت شکستگی، ‌از قرار دادن پر اتوکلاو شده خود پرنده به صورت داخل استخوانی به عنوان یک گرافت خودی و در گروه دوم از پین‌های معمول داخل استخوانی استفاده گردید. در هفته‌های 0 (بلافاصله بعد جراحی)، 2، 4، 6، 8، 10 و 12 پس از جراحی ارزیابی رادیوگرافی انجام شد؛ همچنین در زمان‌های 2، 3، 5، 7، 9 و 12 هفته پس از جراحی از هر گروه حداقل 4 پرنده آسان‌کشی شد و نمونه‌های استخوان برای ارزیابی بافت‌شناسی به آزمایشگاه ارسال گردید. مقایسه رادیوگرافی دال بر وجود فرایند ترمیم مطلوب، در هر دو گروه بود. در مقایسه بافت‌شناسی بین دو گروه، در زمان‌های 3 و 5 هفته پس از جراحی اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد؛ اما، در زمان 9 هفتگی گروه دریافت کننده پر، به طور معنی‌داری روند ترمیم را از گروه پین نشان داد (0.05>p)؛ البته در مقایسه درون گروهی مشاهده گردید که در هر دو گروه فرایند ترمیم به خوبی صورت گرفته است. بر اساس نتایج مشاهده شده، پر خود پرنده می‌تواند به عنوان یک تثبیت‌کننده داخل استخوانی در دسترس و سبک وزن در تثبیت شکستگی‌های استخوانی پرندگان معرفی شود.