تاثیر گروه درمانی شناختی وجودگرا بر افسردگی و امیدواری والدین فرزندان مبتلا به سرطان

هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی وجودگرا بر افسردگی و امیدواری والدین فرزندان مبتلا به سرطان با استفاده از شیوه نیمه آزمایشی با پیش – پس آزمون و گروه گواه انجام گردید. روش: 30 والد (24 تا 54 ساله) که فرزندشان به دلیل ابتلا به بیماری سرطان در بیمارستان محک تحت درمان پزشکی قرار داشته و داوطلب شرکت در برنامه مشاوره بودند در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. قبل از مداخله درمانی، هر دو گروه با آزمون افسردگی بک- ii (1996) و پرسشنامه امید میلر (1988) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایشی در دوازده جلسه 90 دقیقه ای گروه درمانی شناختی وجودگرا که به صورت 2 جلسه در هفته اجرا گردید شرکت نمودند، در حالی که گروه گواه در این مدت از هیچ گونه مداخله رسمی روان شناختی استفاده نکردند. در پایان مداخله، هر دو گروه مجدداً با آزمون های مذکور مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار spss-16 برای اجرای آزمون آماری تحلیل کوواریانس پردازش شدند. یافته ها: نتایج حاکی از وجود تفاوت معنی دار در میزان افسردگی و امیدواری دو گروه به نفع گروه آزمایش (01/0 > p) بود.نتیجه گیری: گروه درمانی شناختی وجودگرا می تواند در کاهش افسردگی والدین فرزندان مبتلا به سرطان و همچنین در افزایش امیدواری آنان موثر باشد.