تجربه زیسته افراد مبتلا به میاستنی

مقدمه: بیماری خودایمنی است که منجر به اختلال در محل اتصالات عصبی عضلانی میشود. ضعف بی ثبات در اثر حرکت، مشخصه این بیماری است. از آنجا که میاستنی یک بیماری مزمن با عوارض ناتوان‌کننده و پیشرفت غیرقابل‌پیش‌بینی است واکنش‌های روان‌شناختی در این بیماران قابل ‌انتظار است. بنابراین پژوهش حاضر بررسی تجربه زیسته افراد مبتلا به میاستنی می‌باشد تا از دیدگاه بیماران به مسائل روان‌شناختی آن‌ها بنگرد و زمینه‌ای برای درک بهتر مسائل آنان برای متخصصان را فراهم کند. روش: در این مطالعه با 11 نفر از افراد مبتلا به میاستنی مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته انجام گرفت که مصاحبه‌ها با روش کلایزی تحلیل شدند. مطالعه حاضر به روش کیفی از نوع پدیدارشناسی توصیفی میباشد. یافته‌ها: این مطالعه شامل 4 خوشه اصلی شامل: 1) تجربه استفاده از خدمات تخصصی پزشکی، 2) تاثیرات درونی و بیرونی بیماری، 3) روشهای کنارآمدن، 4) دوران رضایتمندی بعد از کنترل بیماری بود. نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده نشان داد ناتوانی‌ها و محدودیت‌ها و شرایط غیرقابل‌پیش‌بینی زندگی منجر به به ارزیابی منفی افراد از خود شده است و این موضوع منجر کاهش احساس کنترل ادراک‌شده آنها می‌شود.  به‌دین ترتیب زمینه برای افزایش هیجانات منفی از جمله افسردگی، اضطراب و استرس افزایش می یابد. از سوی دیگر بسیار از بیماران پس کنارآمدن با بیماری تجربه رشد پس از ضربه را تجربه کرده اند.

lived experience of people with myasthenia gravis

objective: myasthenia is an autoimmune disease that leads to disorder of the neuromuscular junctions. unstable weakness due to movement is characteristic of this disease. because myasthenia is a chronic disease with debilitating complications and unpredictable progression, psychological reactions are expected in these patients. therefore, the present study examines the lived experience of people with myasthenia to look at their psychological issues from the perspective of patients. to provide a platform for professionals to better understand their issues. method: in this study, 11 people with myasthenia had in-depth semi-structured interviews, which were analyzed by colaizzi method. the present study is a qualitative method of descriptive phenomenology. findings: this study included 4 main clusters including: 1) experience of using specialized medical services, 2) internal and external effects of the disease, 3) coping methods, 4) satisfaction period after disease control. conclusion: the results showed that disabilities and limitations and unpredictable living conditions lead to a decrease in the perceived control in individuals and this leads to a negative self-assessment of individuals and increases negative emotions such as depression, anxiety and stress. many patients with post-traumatic stress disorder have experienced post-traumatic growth.