اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر داغ‌ننگ و اضطراب مرگ بیماران مصروع شهرستان بوکان

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر داغ ننگ و اضطراب مرگ بیماران مصروع شهرستان بوکان انجام شد. روش: پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه بیماران مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر بوکان در سال 1399 بود. بر این اساس 60 نفر (22 مرد و 38 زن) در دو گروه 30 نفری شامل گروه آزمایش و گروه کنترل و به روش گمارش تصادفی تقسیم شدند. گروه آزمایش به شیوه کارآزمایی بالینی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای دوبار در هفته و با استفاده از پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر (1970) و  مقیاس تعدیل‌شده استیگمای بیماری ریتچر (2003) جهت گردآوری داده ها مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره، اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر  اضطراب مرگ (p=0/05 ) و داغ ننگ (p=0/01)  و مولفه های آن از جمله تنهایی (p=0/01)، تایید تصورات قالبی (p=0/01)، تجربۀ تبعیض اجتماعی (p=0/05) و کناره گیری از اجتماع (p=0/05)  را نشان می دهد . بنابراین استفاده از درمان شناختی- بر اضطراب مرگ و داغ ننگ و مولفه های آن از جمله تنهایی، تایید تصورات قالبی، تجربۀ تبعیض اجتماعی، کناره گیری از اجتماع آزمودنی های گروه آزمایش تاثیر معناداری داشته است. نتیجه‌گیری: گروه درمانی شناختی- رفتاری باعث کاهش اضطراب مرگ و داغ ننگ در بیماران مصروع شهرستان بوکان شد.

the effectiveness of cognitive-behavioral group therapy on stigma and death anxiety in epileptic patients in bukan

objective: the aim of this study was to evaluate the effectiveness of cognitive-behavioral group therapy on stigma and death anxiety in epileptic patients in bukan. method: the quasi-experimental study was a pretest-posttest or control group. the statistical population included all patients with epilepsy referred to medical centers in buchan in 1399. accordingly, 60 people (22 men and 38 women) were divided into two groups of 30 people, including the experimental group and the control group, by random assignment. the experimental group was evaluated as a clinical trial in 8 sessions of 90 minutes twice a week using the templer death anxiety questionnaire (1970) and the modified ritcher disease stigma scale (2003) to collect data. multivariate covariance was used to analyze the data. findings: results of multivariate analysis of covariance, effectiveness of cognitive-behavioral therapy on death anxiety (p=0.05) and stigma (p=0.01) and its components including loneliness (p=0.01), confirmation of stereotypes (p= 0.01) experience of social discrimination (p= 0.05) and withdrawal from the community(p=0.05). therefore, the use of cognitive therapy has a significant effect on death anxiety and stigma and its components such as loneliness, confirmation of stereotypes, experience of social discrimination, withdrawal from the community of subjects in the experimental group. conclusion: cognitive-behavioral group therapy reduces death anxiety and stigma and its components such as loneliness, confirmation of stereotypes, experience of social discrimination, withdrawal from society.