اثربخشی درمان ذهن‌آگاهی کودک‌محور بر خودکارآمدی درد و اضطراب درد کودکان مبتلا به رماتیسم

مقدمه: بیماری‌های فیزیولوژیک و مزمن فرایندهای روان شناختی، ارتباطی، اجتماعی و هیجانی کودکان را با آسیب مواجه می سازد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان ذهن‌آگاهی کودک‌محور بر خودکارآمدی درد و اضطراب درد کودکان مبتلا به رماتیسم انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری شامل کودکان مبتلا به رماتیسم شهر اصفهان در سه‌ماهه پاییز سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 کودک مبتلا به رماتیسم با روش نمونه‌گیری غیرتصادفی دردسترس انتخاب و با انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش مداخله ذهن‌آگاهی کودک‌محور را طی سه ماه در 10 جلسه 60 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده شامل علائم اضطراب درد (مک‌کراکن و همکاران، 1992) و مقیاس خودکارآمدی درد (نیکولاس، 1989) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان ذهن‌آگاهی کودک‌محور بر خودکارآمدی درد و اضطراب درد کودکان مبتلا به رماتیسم تاثیر معناداری داشته است (f= 83/54, f= 311/23, p<0/001). علاوه بر این نتایج نشان داد که این درمان توانسته تاثیر خود را در زمان نیز به شکل معناداری حفظ نماید (p<0/001). میزان تاثیر آماری درمان ذهن‌آگاهی کودک‌محور بر خودکارآمدی درد و اضطراب درد کودکان مبتلا به رماتیسم به ترتیب 74 و 91 درصد بود. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان چنین نتیجه گرفت که درمان ذهن‌آگاهی با بهره‌گیری از فنونی همانند افکار، هیجانات و رفتار آگاهانه می‌تواند به‌عنوان یک درمان کارآمد جهت افزایش خودکارآمدی درد و کاهش اضطراب درد کودکان مبتلا به رماتیسم مورد استفاده گیرد.

Effectiveness of Child-Oriented Mindfulness Therapy on Pain Self-Efficacy and Pain Anxiety of the Children with Rheumatism

Objective: Physiologic and chronic diseases damage the children’s psychological, communicative, social and emotional processes. Therefore, the present study was conducted aiming to investigate the effectiveness of childoriented mindfulness on pain selfefficacy and pain anxiety of the children with rheumatism. Method: It was a quasiexperimental study with pretest, posttest, control group and twomonth followup period. The statistical society included the children with rheumatism in the city of Isfahan in the autumn of 2018. 30 children with rheumatism were selected through nonrandom convenient sampling and randomly replaced into experimental and control groups. Then the experimental group received ten sixtyminute sessions of childoriented mindfulness interventions during three months. The applied questionnaires included pain anxiety signs (Mc Cracken, et.al, 1992) and pain selfefficacy scale (Nicholas, 1989). The data from the study were analyzed through repeated measurement ANOVA. Findings: The results of the study showed that mindfulness therapy has significantly influenced pain selfefficacy and pain anxiety of the children with rheumatism (F=83.54, F=311.23, p<0.001). Moreover, the results showed that this therapy was able to significantly maintain its effect in time (p<0.001). The degree of statistical effect of mindfulness therapy on mindfulness on pain selfefficacy and pain anxiety was 74% and 91% respectively in the children with rheumatism. Conclusion: According to the findings of the present study it can be concluded that mindfulness therapy employing techniques such as thoughts, emotions and mindful behavior can be applied as an efficient therapy to increase pain selfefficacy and decrease pain anxiety of the children with rheumatism.