مقایسه آموزش تنش زدایی خودزاد با خودگویی مثبت و آموزش تنظیم هیجانی بر کنترل عواطف بیماران عروق کرونری قلبی

مقدمه: بیماری عروق کرونری قلب(chd)بیشترین بار بیماری را در بین بیماری های جسمی دارد. chdاز بیماری های مزمنی است که در تحول و ماندگاری آن عوامل فیزیولوژیکی و روان شناختی با هم تعامل دارند. به همین دلیل اصلاح و حذف عوامل خطرساز روان شناختی در درمان chdضروری است. از این رو، هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش تنش زدایی خودزاد با خودگویی مثبت و تنظیم هیجانی بر تعدیل کنترل عواطف بیمارانchd بود. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل، با روش نمونه گیری در دسترس از زنان داوطلب مبتلا به chd، 45نفر انتخاب و در 3 گروه (دو گروه آزمایشو یک گروه کنترل) به‌تصادف جایگزین شدند. آزمودنی های هر گروه بر اساس پروتکل هر مداخله آموزش دیدند. کل آزمودنی ها قبل، بعد و یک ماه و نیم پس از آموزش به مقیاس کنترل عواطف (acs) (ویلیامز، چمبلز و آهرنس، ١٩٩٧) پاسخ دادند. داده های جمع‌آوری‌شده با کاربرد آزمون اندازه‌گیری مکرر و تعقیبی توکی مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو گروه تنش زدایی خودزاد با خودگویی مثبت و گروه تنظیم هیجانی (0.05>p) در تعدیل کنترل عواطف موثر بوده اند، اما تفاوت دو گروه معنادار نیست (p>0.05). نتیجه‌گیری: هر دو آموزش با یاددهی فنون خاص خود می توانند کنترل عاطفه فرد را افزایش دهند، بنابراین بالینگران می توانند در کنار درمان های زیستی از این آموزش ها برای کنترل نشانه های chd استفاده کنند.

A Comparison between Autogenic Relaxation with Positive Self-Talk Training and Emotional Regulation Training on Affective Control among Patients with Coronary Heart Disease

Objective: Coronary Heart Disease (CHD) has The most burden of deseas among physical illnesses. CHD is one of the chronic illnesses that the physiological and psychological factors have interactions in development and maintanence of it. So modifying and eliminating of it risk factors is essential in the treatment of CHD. Hence, The objective of this study was comparing the effectiveness of two types of training including autogenic relaxation with positive selftalk and emotional regulation on affective control among patients with cardiovascular disease. Method: This study was an semiexperimental study and pretestposttestfollow up design with control group and using convenient sampling method,45 female volunteers with CHD disease were selected and randomly assigned into three groups. The experimental groups were instructed the protocols of each intervention. All the subjects filled out the affective control scale prior to, after, and 1/5 months later thanthe end of each intervention. Data analysis were analised by applying repeated measures analysis of variances and Tukey’s followup test methods. Findings: Findings revealed that both interventions could significantly modify the affective control (P<0.05), but these two groups didn`t have significant fifferencer (P>0.05). Conclusion: Enhancement of the affective controlcan be achieved through the both training by instructing their special techniques. So, The practitioners could apply these interventions in combination to medical treatments for controlling the CHD symptoms.