مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار (eft) و درمان تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای (tdcs) بر اضطراب و افسردگی بیماری عروق کرونر قلبی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای بر اضطراب و افسردگی بیماران قلبی شهر تهران در سال 1398 انجام شد. روش: روش تحقیق حاضر نیمه آزمایشی است و برای جمع‌آوری داده‌ها از طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون (سه گروهی) با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران قلبی شهر تهران تشکیل دادند که از بین آن‌ها 45 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش درمان هیجان مدار 9 جلسه 60 دقیقه‌ای و گروه تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای 5 جلسه 20 دقیقه‌ای تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزارهای مورداستفاده در پژوهش حاضر شامل افسردگی (بک، استیر و براون، 1996) و اضطراب (بک، اپستین، براون و استر، 1988) بودند که در دو مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون مورداستفاده قرار گرفتند. تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم‌افزار spss24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کواریانس) انجام گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که هر دو مداخله به‌کاررفته در این پژوهش می‌توانند به‌طور معناداری اضطراب و افسردگی بیماران قلبی را بهبود بخشیدند (0.05p <)، با این تفاوت که مداخله مبتنی بر درمان هیجان مدار دارای تاثیر بیشتری بر اضطراب و افسردگی بیماران قلبی بود. به‌علاوه در مرحله پس‌آزمونپیگیری تفاوت معنی‌دار مشاهده نشد (p <0.05) که بیانگر پایداری تغییرات مداخله است. نتیجه‌گیری: براساس نتایج این پژوهش، درمان هیجان مدار و درمان تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه‌ای، مداخلات موثری در کاهش اضطراب و افسردگی بیماران قلبی دارند اما تاثیر درمان هیجان مدار بیشتر بود.

The Comparison of Effectiveness of Emotion-Focused Therapy and Transcranial Direct Current Stmulation on Anxiety and Depression of Patients with Coronary Artery Disease

Objective: The aim of this study was to compare the effectiveness of Emotionfocused therapy and Transcranial Direct Current Stimulation on anxiety and depression in heart patients in Tehran in 2019. Method: The research method is semiexperimental with a pretestposttest design (three groups) with two experimental groups and one control group. The statistical population of the study consisted of all cardiac patients in Tehran, among whom 45 were selected by available sampling method and randomly assigned in two experimental groups and one control group (15 people in each group). The Emotionfocused therapy experiment group was trained in nine 60minute sessions and the Transcranial Direct Current Stimulation group received training during five 20minute sessions, and the control group remained on the waiting list. The tools used in the present study included depression (Beck, Steer Brown, 1996), and anxiety (Beck, Epstein, Brown Esther, 1988) questionnaires, which were administered in two stages of pretest and posttest. The analysis of data obtained from the implementation of the questionnaires were performed through SPSS24 software in two descriptive and inferential sections (analysis of covariance). Findings: The findings showed that both interventions used in this study could significantly decrease the anxiety and depression of heart patients (p <0.05), with a greater effect of emotion focused therapy on anxiety and depression compared to Transcranial Direct Current Stimulation. In addition, no significant difference was observed in the posttest and follow up phases (p <0.05), which indicates the stability of intervention changes. Conclusion: According to the results of this study, the treatment of Emotionfocused therapy and Transcranial Direct Current Stimulation are effective interventions in reducing anxiety and depression in heart patients, but Emotionfocused therapy was more effective.