پیش بینی رشد پس از آسیب بر اساس شکرگزاری و حمایت اجتماعی ادراک شده در زنان مبتلا به سرطان خون

مقدمه: سرطان خون، پنجمین سرطان رایج در بزرگسالان است که می تواند برای فرد تهدیدکننده باشد. هدف از مطالعه حاضر، پیش بینی رشد پس از آسیب بر اساس شکرگزاری و حمایت اجتماعی در زنان مبتلا به این بیماری بود. روش: طرح تحقیق مطالعه حاضر از نوع همبستگی و پیش بینی بر اساس روش های رگرسیون است. در این پژوهش، 82 نفر از زنان مبتلا به سرطان خون بستری و سرپایی در بخش های بیمارستان نمازی و درمانگاه مطهری، به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیرها از پرسشنامه های رشد پس از آسیب (تدسچی و کالهون،1996)، شکرگزاری (گودرزی، نوری و مرزوقی،1393) و پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک‌شده (زیمت، داهلم، زیمت و فارلی، 1988)، استفاده شد. یافته‌ها: تحلیل داده ها نشان داد که بین شکرگزاری و حمایت اجتماعی با رشد پس از آسیب رابطه معناداری وجود دارد و این متغیرها می توانند به طور معناداری رشد پس از آسیب را پیش بینی کنند. نتیجه‌گیری: بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که آموزش های مبتنی بر ارتقای شکرگزاری در این بیماران و تامین حمایت اجتماعی برای آنان، می تواند زمینه‌ی ایجاد رشد پس از آسیب را ایجاد کند

Prediction of Post Traumatic Growth based on Gratitude and Perceived Social Support in Women with Blood Cancer

Objective: Blood cancer is the fifth common cancer in adults that can be threatening. The aim of this study was to predict the Post Traumatic Growth based on gratitude and social support in women with blood cancer. Methods: The research design was correlational with a predictive aim based on regression method. 82 women with blood cancer were recruited from both inpatients and outpatients’ settings in Namazi hospital and Mottahari clinic using convenient sampling procedure. Measures were Posttraumatic Growth Inventory (Tedeschi and Calhoun, 1996), the Gratitude Questionnaire (Goodarzi, Noori & Marzooghi, 1393) and Perceived Social Support Questionnaire (Zimet, Dahlem, Zimet & Farley, 1988). Findings gratitude and social support were significantly correlated with Post Traumatic Growth and prediction was also significant. Conclusion:it can be concluded that promoting gratitude in these patients and providing social support for them might contribute to Post Traumatic Growth.