مروری بر آزمون‌های تعیین میزان نشاسته در پلیمرهای زیست پایه تولیدی بر پایه نشاسته

نشاسته یک ماده پر استفاده در تولید پلیمرهای سبز و زیست پایه است و ترکیب آن با پلیمرهای مصنوعی نظیر پلی اولفین‌ها، پلی لاکتیک اسید، پلی وینیل الکل باعث افزایش خواص مکانیکی آن‌ها می‌شود و در بسته‌بندی، صنعت نساجی، زمینه طبی و بهداشتی، رهایش دارو و ... کاربرد دارند و جایگزینی مناسب برای پلیمرهای مصنوعی هستند. یکی از آزمون‌های پایه که باید به شکل استاندارد انجام شود تا بتوان محصولات سبز تولیدی را براساس میزان نشاسته آن مورد طبقه بندی و راستی آزمایی قرار داد، آزمون اندازه‌گیری درصد نشاسته در محصولات زیست پایه تولید شده است. روش‌های شیمیایی و تحلیلی متفاوتی برای اندازه‌گیری میزان نشاسته در پلیمرهای زیست پایه توسط محققان ارائه شده از جمله روش فنل سولفوریک اسید، آنالیز گرماسنجی، آزمون رنگ سنجی، طیف سنجی مادون قرمز و استانداردهای ارائه شده مانند استاندارد ملی ایران به شماره 14000 که در این پژوهش مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته و در نهایت نتایج برخی از این محققین در استفاده از این روش‌ها بر روی آمیخته‌های مختلف پلیمری و نشاسته گزارش شده است. به نظر می‌رسد از این روش‌های ذکر شده روش طیف سنجی مادون قرمز روشی آسانتر برای این ارزیابی است اما دقت کمتری دارد. آنالیز گرماسنجی روشی سریع برای انجام این تست است که خطای کمتری نسبت به روش ftir دارد.

starch content evaluation tests of the starch-based polymers; a review

starch is widely used in the production of green and bio-based materials. starch can be compounded with synthetic polymers such as polyolefins, polyesters, and polyvinyl alcohol to improve mechanical properties and biodegradability. these compounds can be used in disposable food packaging, textile, and medical products. there are different methods to determine the starch content of a polymeric compound. different chemical and analytical methods have been proposed to measure the amount of starch in the compounds like phenol sulfuric acid method, calorimetric test, fourier transform infrared (ftir) spectroscopy, and an iranian national standard no. 14000. the results showed that ftir spectroscopy is a simple method with moderate accuracy. the calorimetric method is relatively fast with better accuracy than the method based on ftir analysis.