سازگاری مولکولی درArtemia franciscana, Kellog 1906 پس از 10 سال حضور در زیستگاه جدید (دریاچه مهارلو، استان فارس)

آرتمیا سخت‌پوستکوچکیاست که توانایی تحمل شرایطمتفاوتاکولوژیک را دارد. این موجود به‌خاطر ارزش غذایی بالا و ارزش تحقیقاتی خاص، شناخته‌شده است. گونه artemia franciscan، در اصل بومی قاره آمریکا است اما به تازگی حضور آن در دریاچه مهارلوگزارش شده است. با توجه به متفاوت بودن شرایط اقلیمی زیستگاه طبیعی این گونه در آمریکا با دریاچه مهارلو و پایداری این جمعیت مهاجم پس از 10 سال حضور در زیستگاه جدید،به نظر می‌رسد که این موجود توانسته است خود را با شرایط دریاچه مهارلو وفق دهد. از آن‌جا که هر نوع سازش مولکولی می‌تواند تهدیدی برای جمعیت‌های بومی آرتمیا باشد، در این پژوهش تغییرات مولکولی ایجاد‌شده در ساختار دو ژن مهمcoi وhsp26 به روشpcr-rflp بررسی شده است. برش آنزیمی موفق قطعهbp700ژن سیتوکروم اکسیداز i بادو آنزیم taqiوecori و همچنین قطعهbp217 ژن کدکننده hsp26باآنزیم eco471، نشان دهنده تغییرات ژنتیکی در جمعیت مهاجم است. هفت هاپلوتایپ اختصاصی یافت‌شده در جمعیت مهاجم باعث ایجاد فاصله ژنتیکی 18/0= d بین این دو جمعیت شد. بر اساس نتایج این آزمایش و حضور موفق این گونه در دریاچه مهارلو، همچنین توان بالای تولید مثل، حدس زده می‌شود این جمعیت آرتمیای غیر بومی را می‌توان در آینده به عنوان یکی از جمعیت‌های دو‌جنسی دایمی ایران مطرح کردکه یک تهدید جدی برای حذف جمعیت بومی آرتمیای پارتنوژنز محسوب می‌شود.