بهینه‌سازی مقادیر کلروفیل و کاروتنوئید بیومس اسپیرولینا با بهره‌گیری از فتوبیوراکتوری نوین

اهداف: رنگدانه هایی مانند کلروفیل و کاروتنوئید به سبب خواص درمانی وآنتی اکسیدانی مورد توجه ویژه هستند. گونه ریزجلبکی اسپیرولینا به سبب درصد بالای رنگدانه، منبع مهمی برای تولید تجاری این رنگدانه ها است. هدف این پژوهش بهینه سازی مقادیر کلروفیل و کاروتنوئید بیومس اسپیرولینا با بهره گیری از فتوبیوراکتوری نوین بود. مواد و روشها: در پژوهش تجربی حاضر، با طراحی و ساخت یک فتوبیوراکتور نوین برای رفع برخی نواقص کشت های باز تجاری، به کشت تلفیقی ریزجلبک تاثیر فاکتورهای سیکل اختلاط، ،rsm-ccd اسپیرولینا پرداخته و با روش حجم ناحیه کنترلی، شدت تابش بر محتوی و میزان کل رنگدانه ها، بررسی و از طریق آزمون رگرسیون خطی تحلیل شدند. spss داده ها با نرم افزار 16 3میلی گرم بر لیتر) در آزمایش شماره 7 با / یافته ها: بیشترین کلروفیل کل ( 63 کمترین سیکل اختلاط ( 2 ساعت) و حجم کنترلی 30 % ایجاد شد. در این شرایط 0میلی گرم بر لیتر و مجموع دو رنگدانه در بیشترین حد / میزان کاروتنوئید کل 1/59میلی گرم بر لیتر) در کمترین حجم / قرار داشت، اما بیشترین کاروتنوئید کل (9/5ساعته و شدت تابش 10500 لوکس ایجاد شد. / کنترلی ( 20 %)، سیکل اختلاط 5 نتیجه گیری: برای دستیابی به بیشترین میزان کلروفیل، شدت بهینه تابش برای افزایش بیومس و سیکل اختلاط کوتاه برای افزایش محتوی در اولویت هستند. اما برای دستیابی به بیشترین میزان کاروتنوئید، سیکل اختلاط طولانی برای افزایش بیومس و شدت تابش بالا برای افزایش محتوی غالب است. اهمیت اثر افزایش شدت تابش بر افزایش محتوای کاروتنوئید و نیز کاهش سیکل اختلاط بر افزایش محتوای کلروفیل، بیش از تاثیر منفی آنها بر میزان وزن خشک بیومس است و در برآیند منجر به افزایش رنگدانه می شود