اندازه بنگاه، بهره وری نیروی کار و خروج بنگاه های جدیدالورود صنایع تولیدی ایران

خروج بنگاه از فعالیت اقتصادی از عمده‌ترین شاخص‌هایی است که می‌تواند با دو نگاه وضعیت اقتصادی هرکشور را تداعی نماید. از یک سو، خروج بنگاه به عنوان نابسامانی در وضعیت اقتصادی تلقی گردیده و از سوی دیگر، نمایانگر پویایی هر اقتصاد است. بر این اساس، خروج بنگاه را می‌توان با معیارهای مختلفی مورد سنجش و ارزیابی قرار داد و دوره حیات از این معیارها است. علاوه بر آن، خروج بنگاه تحت تاثیر عوامل متعددی است و در این میان، بهره‌وری عمده‌ترین عاملی است که می‌تواند آن را تبیین نماید. این در حالی است که تاکید بر بنگاه‌های کوچک و متوسط به عـنوان اصلی ترین سیاست اشتغال-زایی از یک سو و خروج بخش عمده ای از آن‌ها از سوی دیگر این سوال که: تاثیر اندازه بنگاه بر بهره وری و در نتیجه احتمال خروج بنگاه چیست؟را تداعی نموده و پاسخ به آن هدف اصلی این مقاله است. با بررسی بنگاه های جدیدالورود صنایع تولیدی ایران در هر یک از سال های 1379- 1375و پی‌گیری آ‌‌ن‌ها پس از پنج سال (حداکثر تا سال 1384)، همچنین استفاده از مدل پنل دیتا برای بخش نخست و مدل مخاطره کاکس برای بخش دوم سوال فوق، نتایج این پژوهش نشان می‌دهد بهره‌وری نیروی کار تحت تاثیر اندازه بنگاه بوده و این به نوبه خود تاثیر معنی‌داری بر خروج بنگاه‌های جدیدالورود از صنعت بر جای گذاشته است.