روش تربیتی تلقین به نفس و تاثیر آن روی باطن انسان از دیدگاه آیات قرآن

مقدمه: هدف تکاملی انسان (قرب به خدا) جز با تزکیه و تربیت نفس آدمی به دست نمی آید، و تزکیه و تربیت خواهان هماهنگی ظاهر و باطن هستند. بدین ترتیب یکی از مبانی تربیت اسلامی اصلاح ظاهر به منظور توجه به درون و باطن است. بر این اساس هدف این مقاله آن بود که به روش اسنادی و کتابخانه ای و با رویکرد دینی، روش های تربیتی اصل اصلاح ظاهر را که شامل تلقین به نفس و روش تحمیل به نفس یا همان ریاضت، و همچنین روش تلقین به نفس را از دو جنبه منفی و مثبت یعنی تلقین هایی که منهی عنه هستند و نباید صورت گیرند و تلقین هایی که مثبت هستند و باید به کار گرفته شوند را بررسی کند.نتیجه گیری: ظاهر و باطن آدمی دایماً در حال تاثیر و تاثر بر یکدیگرند. ظاهر انسان به عنوان اولین مرتبه از مراتب وجودی پیوسته در حال نقش زنی بر باطن است و توسط او راه بر اصلاح و تزکیه درون هموار می شود. اصلاح ظاهر در نهایت می تواند به شکل دهی باطن و شخصیت فرد منجر شود. ظاهرسازی زمانی مذموم محسوب می شود که متوجه به مردم و مایه خودنمایی و ریا باشد ولی اگر متوجه به درون بوده و در راستای تربیت عالیه باشد مقبول است و اهمیت خاصی در نظام تربیتی خواهد داشت، زیرا در نتیجه شکوفایی فطری و علمی فرد را در پی خواهد داشت و در نهایت منجر به تزکیه و تهذیب نفس او می شود و چنین فردی قادر است، منشا تحول در انسان های دیگر شود.