سیاست ها و برنامه های دولت های ایران در بحران قند وشکر در جنگ جهانی دوم

جنگ جهانی دوم از مهم ترین ادوار تاریخ جهان به شمار می آید . اثرات و نتایج نامطلوب این جنگ همه کشورها را، چه کشور های متخاصم ودر گیر جنگ و چه دیگر کشورها که بی طرف بودند، از لحاظ اقتصادی ، اجتماعی  و سیاسی تحت تاثیر قرار داد . عرصه سیاسی ایران در طی چهار سال حضور متفقین بطور مداوم در حال تغییر و تحول بود . در عرصه اقتصادی و اجتماعی نیز وضع به همین منوال آشفته و غیرقابل کنترل بود. کمبود غلات از جمله گندم ، قند وشکر و حبوبات و غیره.... موجب اغتشاشاتی در سراسر  شهرهای ایران شد . اتخاذ سیاست ها و برنامه های مفید و کارساز برای بهترکردن اوضاع، در زمانی که سراسر جهان دچار بحران و جنگ بود، می توانست موجب بهترشدن اوضاع و حتی برون رفت از بحران ها شود. بحران قند وشکر یکی از بحرانهای این دوره است. مصارف قندوشکر علاوه بر مصرف روزانه مردم همراه با چای در مصارف صنعتی نظیر داروسازی ، کارخانه های مواد غذایی و شیرینی پزیها مورد استفاده بود. از این رو سیاست ها و بر نامه هایی از سوی دولت های ایران برای رفع این بحران و کاهش اثرات جنگ برکمبود قند وشکر صورت گرفت ، با اتخاذ سیاست هایی چون : انحصاری کردن قند وشکر، جیره بندی اقلام اساسی  و مورد نیاز مردم از اقداماتی بود که دولتمردان ایران برای رفع بحران قند وشکر انجام دادند. انحصار قرار دادن تجارت قند وشکر نشان از مصرف بالای این محصول و میزان صادرات واردات آن دارد. آوردن نام قندو شکر در لیست اقلام ضروری جهت جیره بندی، که در شرایط خاص و بحرانی این اقدام جهت توزیع اقلام ضروری و مهم صورت می گیرد، خود گواهی است بر آشکار ساختن بحران قند وشکر در بین دولتیان و اهمیت مصرف آن در بین مردم ایران. بنابراین آنها با این اقدامات سعی بر توزیع عادلانه آن در بین مردم داشتند . مقاله پیش رو سعی بر این دارد با روش تحلیلی اسنادی برنامه و سیاست های به کار گرفته شده از سوی دولت ها را مورد تجزیه تحلیل قرار گیرد. بنابراین سوال اصلی پژوهش این است که دولت ایران برای برون رفت از بحران و کمبود قند وشکر در این دوره زمانی چه اقداماتی انجام داد؟ و با تجزیه و تحلیل دادها میزان کار آمدی یا نا کار آمدی اقدامات مورد بررسی قرار گیرد. آیا اقدامات انجام گرفته در بهبود اوضاع موثر واقع شده است یا خیر ؟ مقاله براین فرضیه استوار است که این اقدمات نه تنها به بهبود اوضاع کمک نکرد بلکه به بحرران قند وشکر نیز دامن زد.

Policies and programs of Iranian governments in the sugar crisis in World War II

World War II is one of the most important periods in the history of the world. The adverse effects and consequences of this war affected all countries, both warring and neutral countries, economically, socially and politically. Iran’s political arena was constantly changing during the four years of Allied presence. In the economic and social field, the situation was similarly chaotic and uncontrollable, the shortage of grains such as wheat, sugar, beans, etc .... caused unrest throughout Became the cities of Iran. Adopting useful and effective policies and programs to improve the situation at a time of crisis and war around the world could improve the situation and even get out of crises. The sugar crisis is one of the crises of this period. Sugar was used in addition to the daily consumption of people along with tea in industrial applications such as pharmaceuticals, food factories and confectioneries. Hence the policies and letters from the Iranian governmentsTo solve this crisis and reduce the effects of the war on the shortage of sugar, by adopting policies such as: monopolizing sugar, rationing the basic items needed by the people was one of the measures taken by the Iranian government to resolve the sugar crisis. The monopoly of the sugar trade shows the high consumption of this product and the amount of its export and import. Mentioning the name of sugar cane in the list of essential items for rationing, which is done in special and critical circumstances to distribute essential and important items, is a certificate in itself. Revealing the sugar crisis among governments and the importance of its consumption among the Iranian. Therefore, they tried to distribute it fairly among the people with these measures. The present article tries to analyze the programs and policies used by governments in an analyticaldocumentary way. Therefore, the main question of the research is what the Iranian government has to do to get out of the crisis and the shortage of sugar in this period of time. Took action? And by analyzing the data, the degree of efficiency or inefficiency of the measures should be examined. Have the measures taken been effective in improving the situation or not? The article is based on the hypothesis that these measures not only improve the situation It did not help, but it also fueled the sugar crisis.