حیات، به مثابه حقی الهی، و نه بشری

هدف از تحقیق در این مقاله دربارۀ موضوع حق حیات، رسیدن به این یافته و نتیجه است که: «معقول است باور کنیم حق حیات، انحصاراً حقی الهی است؛ یعنی، فقط خداوند است که (اخلاقا/شرعاً/قانونا/...) مجاز است احکام مربوط به حق حیات (و ممات) را وضع و صادر کند.» ساختار مقاله چنین تنظیم شده است: پس از بیان چند تعریف و نکتۀ مقدماتی، برای دفاع از نظریۀ مورد ادعا، دو استدلال به شرح زیر، صورت‌بندی و ارائه شده‌اند؛ استدلال نخست، بر مبنای خطاپذیری انسان هم در مقام شناخت و توصیف واقع، و هم در مقام صدور حکم، و استدلال دوم، بر مبنای انکار انسانی بودن حق حیات به دلیل لوازم نادرست ناشی از آن. سپس، و در پایان، برخی از لوازم این نظریه، و در پی آن، مزایای نظریه به اختصار بیان ‌شده‌اند.

life as a divine right, not a human right

this paper aims to defend the following thesis: it is rational to believe that the right of life is restrictively a divine right and not a human right; that is, only god has the (moral/legal/religious) authority to enact and issue the laws surrounding life and death. this paper is structured as follows: after some introductory points are given, two arguments in favor of the above thesis will be formulated; the first argument is based on the fallibility of human knowledge and judgment, and the second argument is based on the rejection of the human right of life because of its implausible implications. finally, some implications and advantages of the favored thesis will be explained briefly.