واکنش نهادهای عدالت کیفری در قبال خشونت جنسی علیه همسر

یکی از رایج ترین اقسام خشونت خانگی، خشونت جنسی ارتکابی از سوی شوهر است؛ با این حال، قوانین ایران در قبال این موضوع ساکت اند. این پژوهش برای پاسخ به این پرسش که «دادسراها و دادگاه ها در قبال ادعای بزه دیدگی جنسی زنان در بستر ازدواج چه واکنشی نشان می دهند؟» انجام شده است. داده ها از طریق مصاحبه های عمیق با بزه دیدگان، وکلا و قضات، تحلیل محتوای پرونده‌ها و مشاهده های غیرمشارکتی گردآوری شده است. یافته ها نشان دادند که در کنار رویة غالب دادسرا مبنی بر اجتناب از به رسمیت شناختن خشونت جنسی زناشویی، برخی مقامات دادسرا از عمومات قانون مجازات برای تعقیب آن بهره می جویند. در دادگاه ها، رویة سخت گیرانه تری وجود دارد و بیشتر پرونده ها بدون حکم محکومیت مختومه می شوند که اصلی ترین علت آن، برداشت های سنتی از مفهوم تمکین است. نهایت آنکه، علی رغم اقدامات حمایتگرانة معدودی قضات، مادامی که بزه دیدگان از پشتیبانی صریح قانون محروم باشند، حمایت های قضایی پراکنده در توقف خشونت علیه آنها کافی و موثر نخواهد بود.

the criminal justice system response to sexual violence in marriage

a common form of domestic violence is the sexual abuse in marriage which is not explicitly criminalized in law of iran. this research seeks to answer the following question: how do public prosecutor's offices and criminal courts respond to victims of sexual abuse in marriage?”. research data were collected through conducting in-depth and semi-structured interviews with judges, lawyers, and victims, as well as analyzing criminal cases and non-participant observation. the research findings reveal that while it is common practice for public prosecutor's offices to avoid recognizing sexual abuse in marriage, there exists a minority of judges that attempt to protect victims by extending the existing laws to marital sexual abuse. nonetheless, the majority of cases that do make it to the sentencing phase get dismissed without having reached a conviction. the main reason for this is the judges' traditional interpretation of the concept of tamkin in islamic jurisprudence.