تشهیر «متهم»؛ از اصل ممنوعیت تا موارد اباحه قانونی

در ماده 96 قانون آیین دادرسی 1392 به‌صراحت و با شرایطی خاص تشهیر متهم از رهگذر وسایلی چون رسانه‌های جمعی مجاز دانسته شده و در همین راستا، در تبصره 2 ماده 353 قانون مذکور نیز انتشار جریان رسیدگی و گزارش پرونده در محاکمات علنی را که متضمن بیان مشخصات شاکی و متهم است تحت شرایط خاص تجویز گردیده است. به‌علاوه با مروری در مواد این قانون به موارد دیگری از تشهیر متهم می توان برخورد نمود. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای درصدد اثبات این موضوع هست که مطابق منابع فقهی (امامیه) و متون قانونی مجوزی برای تشهیر متهم از طرقی چون متهم گردانی یا انتشار تصاویر تار شده و شطرنجی یا انتشار حروف ابتدایی نام و نام خانوادگی متهمان وجود ندارد و علاوه بر آن، تشهیر متهم در سایه مواردی چون انتشار تصاویر نیز باید به‌ندرت و با رعایت شرایط ویژه انجام گیرد.

scandal of the accused; from the principle of prohibition to cases of legal debauchery

in article 96 of the law of procedure 2013, it is explicitly and with special conditions allowed to publicize the accused through means such as mass media, and in this regard, in note 2 of article 353 of the aforementioned law, the publication of the proceedings and report of the case in public trials, which includes the disclosure of details the plaintiff and the defendant are prescribed under special conditions. in addition, by reviewing the articles of this law, other cases of the defendant's publicity can be dealt with. this research, with descriptive analytical method and using library sources, tries to prove that according to jurisprudential sources (imamiyah) and legal texts, there is a license to publicize the accused in ways such as making accusations or publishing blurred and checkered images or publishing the first letters of the name and surname. there are no defendants, and in addition, publicizing the defendant in the shadow of cases such as the publication of pictures should be done rarely and under special conditions.