مشروعیت جهت در ایقاعات

با توجه به اینکه مواد 190 و 217 قانون مدنی به ترتیب به شرایط اساسی صحت معامله و شرط تاثیر جهت نامشروع در بطلان معامله پرداخته است، این مقاله درصدد پاسخگویی به این سوال است که آیا در ایقاعات نیز بحث مشروعیت جهت مطرح میباشد؟ به عبارت دیگر، منظور قانونگذار از واژه معامله، تنها عمل حقوقی دوطرفهاست یا اعمال حقوقی یک طرفه را نیز در بر میگیرد؟ حال اگر این موضوع در ایقاعات نیز جریان داشته باشد، آیا تمامی شرایط لازم برای تاثیرگذاری جهت نامشروع در عقود، در ایقاعات نیز جاری خواهد بود؟ پاسخی که این مقاله به آن دست یافته است حکایت از این دارد که در جهت رعایت شروط مندرج در ماده190ق.م در هر دو دسته از اعمال حقوقی، واژه تصریح در ماده217ق. م را باید هماهنگ با معنای لغوی آن در نظر بگیریم تا از این طریق امکان سخن گفتن از بحث مشروعیت جهت در ایقاعات نیز امکانپذیر گردد.