تعهدات تبعی قراردادی در حقوق مدنی ایران و فرانسه

منشا تعهد ممکن است قانون یا قرارداد باشد. آن بخش از تعهدات مندرج در قرارداد که به صورت صریح یا ضمنی، مورد توافق طرفین قرار گرفته، «تعهد اصلی قراردادی» نامیده میشود. اما آن دسته از تعهداتی که به صراحت یا به صورت ضمنی، ناشی از اراده متعاقدین نمیباشد، بلکه به حکم قانون و به تبع قرارداد، لازم الاجرا میگردد «تعهد تبعی قراردادی» نامیده میشود. در ماده 220 (ق.م) قانونگذار به الزامآور بودن تعهدات تبعی قراردادی که از عرف یا قانون ناشی شده است اشاره کرده است. در این مقاله، با تفسیری نو از ماده مزبور و ماده 225 (ق.م) و با در نظر گرفتن اصل 167 قانون اساسی، نتیجهگیری شده که تعهدات اصلی قراردادی و تعهدات تبعی قراردادی (که ناشی از قانون است)، الزامآور میباشد؛ ولی تعهدات تبعی قراردادی که از عرف ناشی شده، بر اساس اصل 167، الزامآور نیست.