جایگاه حسن نیت در عقد وکالت

حسن نیت عبارت است از انجام وظایفی که هر یک از طرفین قرارداد یا اشخاص مرتبط با آن، انتظار دارند طرف دیگر قرارداد بصورت صادقانه، منصفانه و معقولانه به آن پایبند باشد و برای رعایت حقوق و منافع طرف مقابل بکوشد و از هر گونه سو نیت و فریبکاری بپرهیزد. مواد 667، 680 قانون مدنی و 399 قانون تجارت نشاندهنده توجه قانونگذار ایران به اصل حسن نیت است.یکی از رهیافتهای مطالعه اصل حسن نیت در فقه امامیه و حقوق مدنی عقد وکالت است. وکالت عقدی است که بموجب آن،یکی از طرفین، دیگری را برای انجام امری به جای خود برمیگزیند، مقتضای وکالت- به عنوان یک عقد نیابتی- نیازمند رعایت حداکثر حسن نیت از جانب وکیل و موکل است. در نتیجه میتوان عقودی که وکیل، بر خلاف حسن نیت منعقد میسازد را غیرنافذ دانست. با این وجود، لزوم رعایت حسن نیت یک تکلیف طرفینی است که هم وکیل و هم موکل ملزم به رعایت آن و حمایت از طرفِ ثالث با حسن نیت در وکالت ظاهری می باشند.