امکان‌سنجی کاربست مالکیت در «ماه»

مالکیت ویژگی ای است که در اثر هرگونه سلطه قانونی به وجود می آید. آنچه تاکنون از این ویژگی گفته شده، در عرصه زمین بوده؛ در حالی که تلاش انسان برای حضور، فعالیت و زندگی در فضای خارج از زمین رو به افزایش است. همگام با این تلاش، بررسی جوانب گوناگون موضوع از دیدگاه حقوقی بیشتر اهمیت پیدا کرد. اگر زمانی جامعه جهانی با نگارش پیمان های بین المللی برای حضور انسان در فضا بسترسازی می نمود، امروزه زوایای دقیق این حضور، نظریه پردازی حقوقی در این عرصه را ناگزیر کرده است. یکی از این جوانب، کاربست «مالکیت» ماه است که معاهده فضای ماورای جو (1967) و موافقت نامه ماه (1979)، «ماه» و منابع طبیعی آن را میراث مشترک بشریت دانسته و هرگونه ادعای مالکیت نسبت به آن را رد نمودند. در این نوشتار که به شیوه توصیفی تحلیلی سامان یافته، بر بنیاد حقوق اسلامی و با توجه به اینکه تاکنون در عرصه بین المللی نسبت به مالکیت «ماه» توافقی به دست نیامده، در راستای همگامی با روح معاهدات بین المللی، جنبه رد مالکیت «ماه» پذیرفته شد.

feasibility of using ownership in moon

ownership is a characteristic that arises as a result of any legal authority. what has been said about this feature so far has been in the field of earth; while the human effort to be present, active and live in space outside the earth is increasing. along with this effort, it became more important to examine various aspects of the issue from a legal point of view. if once the world community created a platform for human presence in space by writing international agreements, today the precise angles of this presence have made legal theorizing in this field inevitable. one of these aspects is the use of &ownership& of the moon, which is rejected in the outer space treaty (1967) and the moon agreement (1979). in this article, which is organized in a descriptive-analytical way, on the basis of islamic law, and considering that no agreement has been reached in the international arena regarding the ownership of the moon, in line with the spirit of international treaties, the aspect of rejecting the ownership of the moon was accepted.