تاثیر درمان فراتشخیصی بر احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

مقدمه: اختلال طیف اوتیسم دشواری ها و سختی های زیادی را برای والدین به ویژه برای مادران به دلیل ارتباط بیشتر با کودک فراهم می کند. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر درمان فراتشخیصی بر احساس گرفتاری و بی حوصلگی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است.روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند مبتلا به مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در شهر اصفهان بودند که 40 نفر از آن ها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه مساوی (آزمایش و کنترل) به صورت تصادفی جایگزین شدند. درمان فراتشخیصی طی 12 جلسه گروهی 60 دقیقه ای انجام شد. برای جمع آوری داده ها، از مقیاس احساس گرفتاری (entrapment scale) و مقیاس چندبعدی حالت بی حوصلگی (msbs: multidimensional state boredom scale) استفاده شد. روایی و پاپایی ابزارها در مطالعات قبلی بررسی و تایید شده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 21 انجام گرفت.یافته ها: یافته های آماری نشان داد تفاوت بین احساس گرفتاری بیرونی (001/0 = p)، احساس گرفتاری درونی (001/0 = p)، یکنواختی (005/0 = p)، انگیختگی بالا (001/0 = p)، انگیختگی پایین (004/0 = p)، بی توجهی (010/0 = p) و درک زمان (022/0 = p) در دو گروه آزمایش و کنترل در پیش آزمون و پس آزمون معنی دار است.نتیجه گیری: درمان فراتشخیصی روشی مناسب برای کاهش مشکلات روان شناختی مانند احساس گرفتاری و بی حوصلگی در مادران دارای فرزند اختلال طیف اوتیسم است. بنابراین، پیشنهاد می شود این درمان در کنار سایر درمان ها در مراکز آموزشی و درمانی مورد استفاده قرار گیرد.