اثربخشی «آموزش شوخ طبعی» بر بی‌قراری و عملکرد شناختی در مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف

مقدمه: اختلال شناختی خفیف، علاوه بر تحمیل هزینه بر سلامت جامعه، خطر ابتلا به زوال عقل را افزایش می‌دهد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش شوخ‌طبعی بر بی‌قراری و عملکرد شناختی در مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف بود.روش‌ کار: پژوهش حاضر نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل سالمندان مرد مبتلا به اختلال شناختی خفیف در آسایشگاه خیریه کهریزک استان البرز در سال 1399 بود. نمونه‌ای شامل 34 مرد سالمند مبتلا به اختلال شناختی خفیف براساس نمره ارزیابی شناختی مونترال-پایه                                                                                                       (montreal cognitive assessment basic)  به ‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به‌صورت قرعه‌کشی در 2 گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های جمعیت‌شناختی، سیاهه بی‌قراری کوهن-منسفیلد (cohen-cohen-mansfield agitation inventory) و ارزیابی شناختی مونترال-پایه(montreal cognitive assessment basic) استفاده شد. روایی ابزارها با روش روایی صوری و پایایی آن‌ها به روش همبستگی همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ انجام شد. گروه مداخله 8 جلسه 90 دقیقه‌ای، آموزش شوخ‌طبعی براساس برنامه 7 عادت شوخ‌طبعی  (the 7 humor habits program) دریافت کردند. داده‌ها در نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس نسخه 24 تحلیل شد.یافته‌ها: بعد از مداخله، بین نمره گروه‌های مداخله و کنترل در بی‌قراری و عملکرد شناختی تفاوت معنادار وجود دارد (p<0/01). پس از کنترل نمره پیش‌آزمون، تفاوت معناداری بین گروه مداخله با میانگین (99.80) و کنترل با میانگین (106.08) در بی‌قراری و گروه مداخله (میانگین 20.76) و کنترل (میانگین، 16.82) در عملکرد شناختی مشاهده شد. نتیجه‌گیری: آموزش شوخ‌طبعی موجب کاهش بی‌قراری و افزایش عملکرد شناختی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف شد. لذا  پیشنهاد می‌شود از آموزش شوخ‌طبعی برای ارتقاء سلامت، بهبود عملکرد فردی و روابط بین فردی سالمندان مبتلا به اختلال شناختی خفیف استفاده شود. 

the effectiveness of humor training on agitation and cognitive function in male elders with mild cognitive impairment

introduction: mild cognitive impairment, in addition to imposing costs on community health, increases the risk of dementia. the aim of this study was to determine the effectiveness of humor training on agitaion and cognitive function in male elders with mild cognitive impairment.methods: the present study is a quasi-experimental with pre-test-post-test design with a control group. the statistical population included elderly men with mild cognitive impairment in kahrizak charity  in alborz province in 2020. a sample of 34 male elders with mild cognitive impairment was purposefully selected based on the “montreal cognitive assessment-basic” score and randomly assigned to intervention and control groups. data were collected from demographic questionnaire; “cohen-cohen-mansfield agitation inventory” and “montreal cognitive assessment-basic”. the validity of the instruments was determined by the convergent validity method and their reliability was determined by the internal consistency correlation method by calculating the cronbach’s alpha coefficient. the intervention group received 8 sessions of 90 minutes of humor training based on the 7 humor habits program”. data were analyzed in spss .24.results: after intervention, there was a significant difference between intervention and control groups in agitation and cognitive function (p <0.01). after controlling the pre-test score, there was a significant difference between the intervention group with mean (99.80) and the control with mean (106.08) in agitation and the intervention group (mean 20.76) and control (mean, 16.82) in cognitive function was observed. conclusions: humor training reduced agitation and increased cognitive function in the elderly with mild cognitive impairment. therefore, it is suggested that humor training be used to promote health, improve individual functioning and interpersonal relationships in the elderly with mild cognitive impairment.