اثربخشی «مقابله درمانی» بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی

مقدمه: خشونت علیه زنان در جوامع توسعه یافته و چه در جوامع در حال توسعه همواره به عنوان یک دغدغه و آسیب مطرح می‌باشد. پژوهش حاضر، با هدف تعیین اثربخشی مقابله درمانی بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی در شهر تهران انجام شده است.روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون  - پس آزمون - پیگیری  و گروه کنترل بود. 40 تن از زنان تحت خشونت مرکز سلامت جامع حضرت ابوالفضل (ع) شهرستان ری، بخش کهریزک در سال 1399، با در نظر گرفتن ملاک‌های ورود و به روش نمونه گیری تصادفی هدفمند وارد مطالعه شدند. سپس به طور تصادفی ساده به روش قرعه کشی به گروه مداخله مقابله درمانی (20 تن) و کنترل (20 تن) گماشته شدند. داده ها با پرسشنامه جمعیت شناختی،  مقیاس خودکارآمدی عمومی(general self-efficacy scale)، مقیاس بهزیستی روانشناختی(psychological welfare scale) و مقیاس تاب‌آوری کونور و دیویدسون(connor-davidson resilience scale) در 3 مرحله تکمیل شد. روایی محتوا به روش کیفی، روایی صوری و نیز پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.یافته ها: میانگین متغیرهای خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در مرحله پیش آزمون بین 2گروه تفاوت معناداری وجود نداشت که نشانگر همگن بودن 2 گروه پژوهش در مرحله پیش آزمون است. اما تفاوت بین 2 گروه در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معنا داری بود که می‌تواند حاکی از اثربخشی مداخله مقابله درمانی بر متغیرهای ذکر شده و نیز پایداری اثربخشی در مرحله پیگیری باشد (001/>p). نتیجه گیری: مقابله درمانی بر خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری در زنان تحت خشونت خانگی اثربخشی مثبت و معناداری دارد. پیشنهاد می شود که از مقابله درمانی به عنوان مداخله روانشناختی در افزایش و خودکارآمدی عمومی، بهزیستی روانشناختی، تاب آوری در جهت توانمند سازی زنان تحت خشونت استفاده شود. 

the effectiveness of coping therapy on general self-efficacy, psychological well-being and resilience in women under domestic violence

introduction: violence against women in developed societies as well as in developing societies has always been a concern and harm. the aim of this study was to determine the effectiveness of coping therapy on general self-efficacy, psychological well-being and resilience in women under domestic violence under domestic violence in tehran. methods: the present study was a quasi-experimental study with a pretest-posttest-follow-up design and a control group. 40 abused women of hazrat abolfazl (as) comprehensive health center of rey city, kahrizak in 2020, were included in the study by considering the inclusion criteria and by purposive random sampling. then, by simple random sampling method, they were assigned to the intervention group coping therapy (20 people) and control (20 people). the data were completed with the demographic questionnaire, general self-efficacy scale, psychological welfare scale and connor-davidson resilience scale in three stages. content validity was performed by qualitative method, face validity and reliability by internal consistency method by calculating cronbach’s alpha coefficient. data were analyzed with spss. 24.results: the mean variables on general self-efficacy, psychological well-being and resilience in the pre-test stage did not differ significantly between the two groups, indicating the homogeneity of the two research groups in the pre-test stage, but the difference between the two groups in the post-test and follow-up stages was significant. which can indicate the effectiveness of the coping therapy intervention on the mentioned variables and also the stability of effectiveness in the follow-up phase (p <0.001). conclusions: coping therapy has a positive and significant effect on general self-efficacy, psychological well-being and resilience in women under domestic violence. it is suggested that coping therapy be used as a psychological intervention to increase on general self-efficacy, psychological well-being and resilience, in order to empower abused women.