اثربخشی درمان شفقت به خود بر خودکارآمدی و رضایت از زندگی در بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران

اهداف: دوران بازنشستگی انتقال به مرحله جدیدی از زندگی است که یکی از مهمترین تغییرات در زندگی فرد به شمار رفته و توجه به این دوره اهمیت زیادی دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شفقتبه خود بر خودکارآمدی و رضایت از زندگی در بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران انجام شد. مواد و روشها: روش پژوهش شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری تمامی بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران در سال 1399 بودند که از بین آنها 30 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای گردآوریدادهها، از پرسشنامه خودکارآمدی scherer و maddox (1982) و پرسشنامه رضایت از زندگی diner و همکاران ( 1985 ) استفاده شد. پروتکل آموزش شفقت به خود، طی 8 جلسه (هرجلسه 120 دقیقه) برای گروه آزمایش انجام شد و نهایت ا بعد از اتمام جلسات آموزشی اقدام به اجرای پسآزمون شد. دادههای پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره در قالب نرمافزار spss 22 مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: دادههای پژوهش برای 30 بازنشسته در دو گروه آزمایش و پیگیری مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سنی در گروه آزمایش 41 / 6 ± 11 / 73 سال و در گروه کنترل 31 / 5 ± 51 / 76 سال بود. با توجه به مقادیر f برای پس آزمون خودکارآمدی ( 76 / 91 ) و رضایت از زندگی ( 79 / 12 ) و سطح معناداری آنها ( 001 / 0 = p-value ) که کوچکتر از 05 / 0 بود، مشاهده شد که درمان شفقت به خود اثربخش بود و توانست خودکارآمدی و رضایت از زندگی را در گروه آزمایش افزایش دهد.نتیجه گیری: درمان متمرکز بر شفقت میتواند تاثیرگذاری مناسبی جهت افزایش خودکارآمدی و احساس رضایت از زندگی در بازنشستگان داشته باشد. لذا میتوان از این مداخله در برنامه های طراحی شده برای بازنشستگان استفاده نمود.