فرومون‌های زنبوران عسل

در سال 1972 بِلام و برند اذعان نمودند که حشرات دارای زندگی اجتماعی، دارای یک منبع غنی از ترکیبات فرّار می‌باشند ((این موضوع) در ابتدا توسط rene de reaumur (1926) در (کتاب) تاریخ طبیعی مورچه‌ها اشاره شده است). در میان این مواد فرار، فرومون‌ها قرار دارند که ترکیبات شیمیایی رها شده بوسیله‌ی یک فرد از یک گونه جهت برقراری ارتباط با سایر افراد از همان گونه استفاده می‌شود. رفتار و موفقیت یک کلنی زنبورعسل اغلب توسط شدت و تکرار پاسخ افراد به این محرک‌ها و پس از آن انجام وظیفه‌ی مربوطه تعیین می‌شود (pankiw et al., 1994). زنبوران عسل حشراتی دارای زندگی اجتماعی در سطح عالی بوده و در کلنی این زنبوران دو نوع از زنبوران ماده ، شامل یک زنبور ماده ملکه و چندین هزار زنبور ماده کارگر وجود دارد. ملکه‌ی یک کلنی زنبوران عسل مولد اصلی و در حقیقت بعنوان سرپرست کلنی بشمار می‌رود که توسط فرومون‌های آغازگر و راه انداز جنبه‌های مختلف رفتاری زنبوران کارگر را کنترل نموده و از تولید مثل این زنبوران جلوگیری می‌نماید.از سوی دیگر، زنبوران کارگر فعالیت‌های غیر تولید مثلی از قبیل پرورش نوزادان، محافظت لانه و صحراگردی (چَرا کردن ) را انجام می‌دهند. تمایز موجود بین زنبوران ماده در یک کلنی در نهایت باعث اختلافات فیزیولوژیکی و رفتاری شده که این اختلاف نیز باعث ایجاد اختلاف در ترکیب فرومون‌های آزاد شده می‌گردد. اختلافات مذکور می‌تواند در ترکیب غدد آرواره‌ای بالا ، غدد دوفور بعلاوه در فرومون‌های هشدار و تجمع دیده شود. فرومون‌های زنبورعسل می‌تواند به دو دسته عمده، شامل فرومون‌های آغازگر و راه انداز تقسیم شوند. فرومون‌های آغازگر فرومون‌هایی هستند که باعث به راه انداختن یا مهار وقایع تکوینی (جنین شناختی) شده در حالی‌که فرومون‌های راه انداز بعنوان فرومون‌هایی شناخته می‌شوند که باعث (ایجاد) تغییر در رفتار (فرد) گیرنده می‌شوند. این (مبحث) علاوه بر مشخص نمودن اختلافات ترکیبات فرومونی کاست‌های مختلف (زنبوران عسل)، ارتباط (بین این موضوع) با قابلیت یک کلنی را مشخص می‌نماید.