ساختار تکیه و آهنگ زبان شمس تبریزی در مقالات

تکیۀ واژه برجستگی‌‌ای است که به یکی از هجاهای واژه داده می‌‌شود. تکیه، در زبان فارسی، با برخورداری از ابزار لازم (شدت، زیر و بمی) و جای‌گاه دستوری خاص، در جهت تبیین و تفهیم مطالب نقش دارد و در کنار آهنگ حاصل از برجستگی نمود خاص می‌‌یابد. آهنگ از تکیه جدا نیست. هر جا که تکیه هست ارتفاع صوت بیش‌تر می‌‌شود و در هیچ موردی یکی را جدای از آن دیگری نمی‌‌توان یافت. مقالات شمس تبریزی به عنوان مجموعه‌‌ای ارزنده از گفتارها و خطابه‌‌های شمس تبریزی دربردارندۀ مطالب گرانبهایی است که درک و تفهیم آن تا حدی با دشواری همراه است. نگارندگان به بررسی تکیه و آهنگ به عنوان ویژگی دستوری خاص گفتار و خطابه، که در سخنان شمس نمود بارزی دارد، پرداخته و نشان داده‌اند که توجه به این عامل سهولت درک و تفهیم مطالب این مجموعۀ باارزش را در پی دارد و نیز این امر نشان از آن دارد که شمس در مقالات، که مجموعه‌‌ای از سخنان خطابی و تعلیمی است، از تکیه و آهنگ به عنوان عوامل آوایی سخن، به منظور تاثیر بر مخاطب، به نحو احسن بهره برده است.

Structure of Stress and Intonation in Shams-e Tabrīzī’s Maghālāt

Stress is the prominence given to a particular syllable in a word. In Persian language, stress, benefiting from intensity and pitch, once used in the appropriate part of speech, clarifies the purpose and along with intonation, produced by prominence, becomes distinguished. Both, stress and into nation, normally come together as stress creates a high pitch and consequently derives attention. MaghālāteShamseTabrīzī, comprising Shams’ acclaimed speeches, is difficult to understand to a certain extent. This article is engaged with discussing how Shams has devised the stress and intonation as a special grammatical character in Maghālāt, a compilation of his sermons and educational advice, to strongly influence his audience.