حالت و حال تنمایی در وفسی

هدف از پژوهش حاضر، شناسایی انواع حالت‌های دستوری در وفسی، از زبان‌های ایرانی شمال غربی، و بررسی شیوه‌های حالت‌نمایی آن‌هاست. در این‌باره، چهارده حالت دستوری در وفسی قابل شناسایی است که از طریق راهبرد‌های گوناگون زبانی به شرح زیر نشان‌گذاری می‌شوند: 1. استفاده از تک‌واژ به صورت پسوند؛ 2. استفاده از حروف اضافه؛ 3. استفاده از واژه‌بست‌ها (حروف اضافه وابسته از لحاظ آوایی)؛ 4. استفاده از ترتیب واژگانی؛ و 5. استفاده از ویژگی‌های زبرزنجیری. نتایج تحقیق، که در طی جدول‌هایی در مقاله آورده شده است، نشان می‌دهد که حالت‌های «کنایی»، «مفعولی»، «مفعولی حرف‌‌ اضافه»، «به‌واسطه»، و «ملکی»، در گویش، با استفاده از تک‌واژ‌های تلفیقیِ حالت غیر مستقیم؛ همچنین حالت «به‌واسطه» (علاوه بر راهبرد پیشین) در ساخت‌های خاص، با استفاده از واژه‌بست؛ حالت‌های «ازی»، «بایی»، «برایی»، «ابزاری»، «مکانی»، و «حرکتی» از طریق حروف‌ ‌اضافه؛ و حالت‌های «فاعلی» و «مطلق» از طریق ترتیب واژگانی و نوع ساختار جمله حالت‌نمایی می‌گردند. علاوه ‌بر آن، در نمایاندن حالت‌‌ «ندایی» در وفسی، از ویژگی زبرزنجیریِ آهنگ خیزان بهره برده می‌‌شود.