پژوهشی پیرامون ریشه‌شناسی واژه سغدی

زبان سغدی از زبان‌های ایرانی میانه شرقی است که از سده نخست تا سده سیزدهم میلادی رواج داشته است. این زبان به‌ سبب نفوذ زبان پهلوی و نیز بر اثر نفوذ زبان ترکی به‌تدریج از رونق افتاد و زوال آن با گسترش زبان فارسی و، علاوه ‌بر آن، با نفوذ زبان عربی، از دیگر سوی، شتاب بیش‌تری گرفت. به هر روی، واژه‌هایی از زبان سغدی به زبان فارسی راه یافت و در قالب وام‌واژه به حیات خود ادامه داد. در این پژوهش، واژه سغدی / ra?tu??r/ r?t’wc’r به‌معنای «دل‌داری، تسلی، هم‌دردی»، با توجه به شواهد زبان‌شناختی و آواشناختی زبان سغدی، بررسی و کوشش شده است تا ریشه‌ای برای واژه سغدی مذکور پیشنهاد شود و از دیگر زبان‌های ایرانی میانه شرقی (مانند ختنی و سغدی) و زبان‌های ایرانی میانه غربی (مانند فارسی میانه، پهلوی اشکانی ترفانی و فارسی میانه ترفانی) نیز شواهدی ارایه گردد.