ویژگی‌های لحن بازیگر در شخصیت‌پردازی

در این مقاله ویژگی‌های لحن گفتار در شخصیت‌پردازی در فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی براساس نگاه گامپرز (1982) به عناصر نوایی به مثابه ابزار بافت‌سازی بررسی شده است. برای این هدف دیالوگ‌هایی از فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی از یک بازیگر (جواد عزتی) در نقش‌های مختلف مثبت و منفی انتخاب شده، بعد از آوانویسی با الفبای آوایی آمریکای شمالی، براساس نمادهای جفرسونی رایج در تحلیل مکالمه تکمیل شده و در نهایت تفاوت‌های لحن بازیگر واحد در بازی کردن شخصیت‌های مختلف مورد بررسی قرار می‌گیرند. فرض بر آن است که عناصر نوایی یکی از مهم‌ترین ابزار در دسترس بازیگران برای بازسازی شخصیت خاص و جان بخشیدن به آن در جهت پیشبرد روایت هستند. در نقش مثبت به‌طورکلی شاهد حجم پایین صدا، آهنگ افتان، بیان شمرده، کیفیت زمزمه‌ای و بیان آرام و در نقش منفی شاهد آهنگ خیزان، حجم صدای بالا، سرعت و مکث برای حفظ نوبت و بازنمایی موضع قدرت و لحن تهدیدآمیز بودیم.

prosodies in characterization

in this article, based on gumperz’s (1982) view of prosodies as contextualization tools, we study tone of voice in characterization. first dialogues of an actor (javad ezzati) are chosen from iranian films and series, playing both positive and negative roles. then the dialogues are transcribed in north american phonetic alphabet and are studied based on jeffersonian conversational analysis symbols to categorize different prosodic characteristics of the actor’s voice in different roles. it is assumed that prosodies are one of the most important tools available to the actors to reconstruct a particular character and enliven the character in order to pursue the narrative. in all, positive roles show low volume, low pitch, breathy quality and distinct pronunciation and negative roles show high pitch, high volume, balancing speed and pause to keep the turn and to represent higher status.