بررسی چگونگی دریافت معنای گوینده دراستعاره بر اساس نظریه ربط در شعر قیصر امین پور

بر اساس آموزه­های تئوری ربط درک معنای گوینده در استعاره یک فرایند استنباطی است که بر اساس ساخت مفهومی ویژه از مستعارمنه تعریف می­شود. این مفهوم در اثر تعدیل­های معنایی کلمه با توجه به بافت ساخته می­شود و جزء محتوای صریح متن محسوب می­گردد. مفهوم ویژه ویژگی­های دانش­نامه­ای هر دو سوی استعاره را داراست ولی ممکن است، ویژگی­هایی نوپدید داشته باشد که در جریان تفسیر پدید آمده است. وجود ویژگی­های نوپدید در استعاره سبب استنباط تلویحاتی ضعیفی می­شود که در مخاطبین مختلف متفاوت است، اما در چهارچوب اصل ربط بهینه و روش فهم اکتشافی، حاصل آمده است. این مقاله سعی کرده است با استفاده از نمونه- هایی از شعر قیصر امین­پور، به شیوه توصیفی–تحلیلی به بررسی چگونگی درک معنای گوینده در استعاره بپردازد. دستاورد پژوهش حاکی از آن است که وجود ویژگی­های نوپدید در استعارات شعری قیصر امین­پور باعث ایجاد طیفی از تلویحات ضعیف گشته است که دایره برداشتهای متفاوت از شعر او را وسعت بخشیده است و بر اساس نوع نگرش­های ایدئولوژیک و نگاه فلسفی خاص او به جهان قابل توجیه است. همین موضوع باعث اقبال خوانندگان به شعر قیصر امین­پور و تاثیرگذاری بیشتر آن گشته است.