بررسی تنوع ژنتیکی ارقام برنج ایرانی با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره پیوسته با ژن‎های مقاومت به خشکی

این تحقیق بهمنظور بررسی تنوع ژنتیکی مجموعه ای از 20 رقم برنج ایرانی، با استفاده از 19 نشانگر ریزماهواره پیوسته با ژنهای کنترل کننده تحمل به خشکی، انجام گرفت. همچنین شاخص مقاومت به خشکی بهعنوان یک صفت تکمیلی مهم در مرحله رسیدگی دانه در 20 رقم و دو محیط (تحت تنش و بدون تنش آبی)، مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد که بین ژنوتیپ ها از لحاظ صفت عملکرد دانه و اجزای آن و به تبع آن شاخص مقاومت به خشکی، اختلاف معنی داری (در سطح احتمال یک درصد) وجود داشته و اثر محیط نیز بر عملکرد دانه در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. براساس نتایج آزمایش حاضر رقم‌های سنگ جو، خزر و لاین 831 بیشترین پایداری عملکرد و ویژگی های فیزیولوژیکی را در برابر تنش کمبود آب نشان دادند. در همه 19 نشانگر ریزماهواره در 20 ژنوتیپ مورد مطالعه چندشکلی مشاهده گردید. در مجموع 142 آلل با میانگین 47/7 آلل در هر جایگاهژنی مشاهده شد. نشانگر 166rm دارای بیشترین تعداد آلل (11آلل) و نشانگرهای 152rm و 555rm دارای کمترین تعداد آلل (5آلل) بودند. همچنین میانگین pic نیز 817/0 برآورد شد که نشانگر 166rm با pic 89/0 بیشترین و 152rm با pic 7/0 کمترین pic را نشان داد. محاسبه شباهت ژنتیکی بین داده های مولکولی توسط ضریب تشابه jacard و الگوریتم upgma، ژنوتیپ ها را به 6 دسته تقسیم کرد. تجزیه به مختصات اصلی به نحوی، تاییدکننده گروه‌بندی تجزیه خوشه‌ای ژنوتیپ‌ها بود. تمامی نشانگرهای ریزماهواره مورد استفاده در این تحقیق تنوع ژنتیکی بین ارقام برنج ایرانی را به خوبی نشان دادند.