عکس، گفتمان، مدرنیته (بررسی جایگاه و کارکردهای اجتماعی عکاسی در گفتمان مدرنیته)

در مقاله‌ی حاضر سعی بر آن است که «عکس»، عکاسی و هر آنچه را که به هر نحوی با عکس در ارتباط است -عکس گرفتن، عکس شدن و عکس دیدن-در ارتباط با قواعد صورت‌بندی کلان گفتمان مدرنیته و در مسیر متحول شدن یک جامعه (مدرن شدن جامعه)، بر پایه‌ی گفته‌ها و یافته‌های «میشل فوکو» در تحلیل گفتمان و ساختارهای گفتمانی (در بررسی دانش و علوم انسانی)که روش‌شناسی این مقاله را بنا می‌کنند، معنا کنیم.همچنین در این میان کوشیده می‌شودبه شکلی منسجم رابطه‌ی بنیادین و معرفت‌شناختی عکاسی را با انگاره‌ی حاکم در عصر مدرن، با سیری که از دوران پیشامدرن آغاز می‌شود و به مدرنیته می‌انجامد و نیز جایگاه اجتماعی آن را در یک جامعه‌ی مدرن، مشخص کنیم. نتیجه‌های به‌دست آمده در این نوشته گویای آن است که «عکاسی» را می‌توان بنا بر واقع‌گرایی افراطی‌اش، پاسخی مثبت به ارادت و شیفتگی به امر واقع، آنچه که در اوایل دوران مدرن در حوزه‌ی عمومی شاهدش بودیم، دانست و همچنین آن را ابزار مناسبی برای برساختن واقعیت، حقیقت، امور، پدیده‌ها و مناسبات این جهانبه شمار آورد. در ادامه‌ی بررسی‌های انجام شده به این مهم دست می‌یابیم که عکس و عکاسی نقش موثری در پیش‌برد و بازتولید مفاهیمی که مدرنیته به بار آورده بود، مفاهیمی چون: انسان (من)، زمان، تاریخ، زبان، زندگی، مرگ و...، در حوزه‌ی عمومی و اجتماعیو در ساختارهای یک جامعه، ایفا کرده است.