بنیان‌های فلسفی «هانری لوفور»

حدود دو دهه است که اندیشه‌های هانری لوفور دانش علوم جغرافیایی و اجتماعی، به‌ویژه مطالعات شهری، معماری و شهرسازی را دست‌خوش تغییر کرده است. در این میان اما سهم او در آکادمی‌های ایران، اگر نگوییم هیچ، دست‌کم بسیار ناچیز بوده است. مقاله‌ی حاضر می‌کوشد قدمی هرچند کوچک در پر کردن این خلا بردارد. در این میان به باور راقم، بدون فهم بنیان‌های فلسفی اندیشه‌یلوفور، درک تیوری‌های شهری او با مشکل مواجه خواهد شد. لذا این مقاله می‌کوشد تا با تشریح و بسط پایه‌های فلسفی لوفور، بنیانی برای درک آرای بعدی او خاصه در انقلاب شهری ، تولید فضا و نوشته‌هایی درباب شهرها مهیا کند. نوشته‌ی حاضر کار خود را با طرحی پیرامون منطق دیالکتیک در اندیشه‌ی لوفور آغاز می‌کند. به دنبال این هدف نسبت لوفور با دیالکتیک «هگل» و «مارکس» روشن می‌شود. همچنین چگونگی ادغام آرای ضددیالکتیکی «نیچه» در دیدگاه لوفور مورد توجه قرار می‌گیرد. سپس به تاثیر رویکرد دیالکتیکی در فهم شهر و مطالعات شهری می‌پردازیم. این نوشته بحث خود را با چگونگی استفاده‌ی لوفور از منطق دیالکتیک بسان ابزاری روش‌شناختی در پژوهش در باب جامعه‌شناسی روستایی به اتمام می‌رساند.