سیاست به مثابه مناسک

پیش‌بینی آن‌چه جهان در قرن بیست‌ویکم شاهد آن بود، از حمله‌ی تروریستی یازده سپنامبر تا ماجراجویی‌های نظامی در خاورمیانه و بهار عرب را می‌توان در آثار برخی از روشنفکران در دهه‌های 1960 و 1970 یافت. به باور آنان، جهان در آغاز این سده‌ی نو، با بن بستی سخت روبرو خواهد شد که توان حارج شدن از آن را نخواهد داشت؛ و اگر بتواند از آن خارج شود، باید بهایی بسیار سخت تر از بحران‌های مشابه در پیش از جنگ جهانی دوم بدهد. هدف اساسی مقاله‌ی حاضر، تلاشی است برای درک انسان‌شناسانه‌ی این موقعیت و قرار دادن امر سیاسی حکومتی، یعنی نظام های سیاسی مدرن، در چارچوب‌های مناسکی؛ تا شاید بدین‌ترتیب بتوان بخشی از کنش‌ها و ساختارهایی را درک کنیم که امروز در حوزه‌ی سیاسی بر جهان در مفهومی عام و بر نظام‌های مرکزی و پیرامونی در معنایی خاص تسلط یافته‌اند.