«سرکوبگری تنها شیوه‌ی قدرت نیست»: میشل فوکو و قدرت مولد

گفته می‌شود فوکو نظریه‌پردازی است که از آغاز کار خود به تحلیل گروه‌های سرکوب‌شده‌ای چون مجانین، بیماران، دانش آموزان، سربازان و زندانیان پرداخته است و در نهایت نظریه‌ای پیرامون قدرت ارایه کرده است که می‌کوشد قدرت خرد و مقاومت‌های موضعی علیه آن را بررسی کند. ما چنین خوانشی را خوانش قدرت-محور یا نظریه‌ی قدرت می‌نامیم چرا که از اساس دچار این اشتباه می‌شود که فوکو را نظریه پرداز قدرت بداند و نظریه‌ی او را به نوعی نظریه‌ی صوری یا جامعه شناسی سیاسی بدل کند که می‌توان از بخش‌های تاریخی آن چشم پوشی کرد. هدف این مقاله نشان دادن تمایز این دیدگاه با نظریات و انتقاداتی است که تلاش می‌کنند با در حاشیه قرار دادن بحث قدرت تفسیری رادیکال از آرای فوکو به دست دهند.