اقتراحی بر سیاستگذاری ملی مطبوعات در دهه چهارم انقلاب اسلامی

نامگذاری دهه چهارم انقلاب اسلامی از جانب رهبری آن، یک جهش برنامه‌ای در نظام برنامه‌ریزی کشور می‌باشد. معمولاً برنامه‌های توسعه بر مبنای گفتمان‌های آن بازه زمانی، طراحی و اجرا می‌شود. گفتمان دهه اول انقلاب اسلامی که حاوی مفاهیم ارزشی جوشیده از جریان انقلاب اسلامی است، اقتضای مدیریت ارزشی را داشت که بستر تحقق آن را در دفاع مقدس شاهد بوده‌ایم. گفتمان دهه دوم انقلاب اسلامی، گفتمان سازندگی بود که تمام هدف خود را بر توسعه، آن هم از نوع اقتصادی خلاصه می‌کرد. اوج گفتمان دهه دوم در برنامه سوم توسعه متبلور بود. گفتمان دهه سوم انقلاب اسلامی، گفتمان آزادی بود که تمام هدف خود را در توسعه سیاسی خلاصه می‌کرد. اوج گفتمان دهه سوم در برنامه چهارم توسعه ظهور و بروز داشت. انتظار می‌رود در دهه چهارم انقلاب اسلامی، گفتمان پیشرفت و عدالت به‌عنوان گفتمان مسلط حاکم بر جامعه و جهت‌گیری اصلی برنامه پنجم و ششم توسعه تلقی شود و در این برنامه‌ها به سمت بسط گفتمانی و تحقق عینی این ایده باشیم. در این مقاله برآنیم که با توصیف شرایط حاکم بر حوزه فرهنگی و علی‌الخصوص مطبوعات کشور در آستانه دهه چهارم، به راهبردهای متناسب با این حوزه جهت پیشرفت مبتنی بر عدالت دست‌یابیم. در سلسله مراتب سیاستگذاری راهبردی برنامه پیشرفت و عدالت، جایگاه الزامات راهبردی در تناظر با مسیله‌های اصلی حوزه‌های مختلف نظام و در سطح پایین‌تر سیاست‌های کلی و فراتر از اقدامات عملیاتی جای می‌گیرد. الزامات راهبردی درواقع به برنامه‌ریزان پیشرفت و عدالت، افق‌ها و چارچوب‌های اصلی مسایل حوزه مربوطه را نشان می‌دهد. روش تدوین الزامات راهبردی براساس مسایل و چالش‌های اصلی در حوزه فرهنگ و مطبوعات کشور است که به صورت گزاره‌های سیاستی ارایه خواهد شد. روش پژوهش در این مقاله براساس مطالعه اسناد بالادستی و کتابخانه‌ای بوده و همچنین در نهایت با ارجاع الزامات راهبردی هر حوزه به خبرگان مورد تایید یا رد قرارخواهدگرفت