رهیافت مدلاسیون شروع و پایان فیلم در تجربه ‌گرایی سینما

رسانه سینما پس از پشت سر گذاشتن تجربه‌های اولیه خود تلاش کرد شیوه‌‌های گوناگونی در ساخت فیلم ایجاد کند. فیلم‌سازان برای مورد توجه قرار گرفتن آثارشان از سوی تماشاگران، هنرمندان و منتقدین در هر برهه زمانی روش‌های را در زمینه‌ روایت و ساختار تجربه کرده‌اند و در آثارشان سبک و سیاقی را پدیدار ساختند که تازگی داشت و بدیع بشمار می‌رفت. این تغییر و تحول مستمر در گذر زمان، آرمان‌خواهی ویژه‌ایی را بوجود آورده است که باعث شده سینما نزد مخاطبان همچنان هنری جذاب و نو جلوه‌نمایی کند. این رفتار در دوره‌های گوناگون بخصوص در نحوه بیانی شروع و پایان فیلم جایگاه ویژه‌‌ایی را به خود اختصاص داده که قابل بحث و مورد توجه است. هدف پژوهش حاضر کاربردی و مسئله اصلی آن واکاوی تجربه‌گرایی شروع و پایان فیلم در سه دوره کلاسیک، مدرن و پست‌مدرن است. روش‌تحقیق کیفی با رویکردی مروری بر مبنای مطالعه کتاب و اطلاعات فیلم و سینما می‌باشد. نتیجه حاصله نشان از آن دارد تجربه‌گرایی در جابجایی زمان روایی سینمای هنری یا تجاری وابسته به شروع و پایان فیلم، در سبک‌ها و دوره‌های سینمایی زیبایی‌شناسی و بیانی فیلمیک ایجاد کرده است و در جایگاه آرمانی و زنده بودن رسانه سینما نقشی اساسی و پویا داشته است.