آیا فناوری‌های ارتباطی دیجیتال به دموکراتیک‌تر شدن صنایع رسانه‌ای انجامیده‌اند؟

از زمان ظهور صنایع رسانه‌ایِ تجاری در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بسیاری امیدوار بودند که فناوری‌های نوین ارتباطی موجب بهبود وضعیت اطلاعات، دانش و ارتباطات شوند. پس از جنگ جهانی دوم، رایانه‌ها به ابزارهای جدیدی برای تحقق این امیدهای آرمان‌شهری بدل شدند؛ زیرا ظرفیت‌های بالقوه و وسیع رایانه‌ها برای ذخیره‌سازی و پردازش، دسترسی گسترده به اطلاعات انبوه را آسان‌تر و ارزان‌تر کرد و در نتیجه، به دموکراتیزه‌شدن علم منجر شد. در دوران پس از جنگ، افزایش بودجه تحقیقاتی از سوی دولت‌ها به گسترش سریع رایانه‌ها کمک کرد. در این دوره، جهانِ «لیبرال دموکراسی» به رهبری ایالات متحده و جهانِ «کمونیستی» به رهبری اتحاد جماهیر شوروی، برای کسب برتری با یکدیگر رقابت می‌کردند. در اوایل دهه‌های 1950 و 1960، دیگر بر همگان روشن شده بود که رایانه‌ها جامعه و اقتصاد را از اساس دگرگون خواهند کرد و این امر به طرح انبوهی از نظریه‌ها و پیش‌بینی‌های گوناگون پیرامون «توسعه» و نیز حرکت جوامع به سوی «جامعه اطلاعاتی» و «اقتصاد دانش» انجامید.