نقد پدیدار شناسانه شکل گرایی استفان شارف در زیباشناسی سینمایی فیلم های کالت

یکی از مطرح‌ترین نظریه‌های سینمایی درباره عناصرسینما و زیباشناسی خاص سینما که با ارائه مفاهیمی چون گرامرو نحوسینمایی  بسیار ستایش شده است, نظریه زیبا شناسی سینمایی استفان شارف است. مساله ای که مقاله حول آن شکل گرفته این است که روش شناسی شارف از فراگیری و جامعیت برای تحلیل تمامی گونه های سینمایی برخوردار نیست ؛ ازجمله اینکه در روش شناسی شارف ,که بسیار بر تجزیه و تحلیل سکانس ها و صحنه ها و نماها با دقتی مضاعف و علمی استوار است ,گاهی آن مازاد موجود در یک فیلم  به مثابه یک گشتالت یا هیات و کلیت؛ یعنی آنچه کلیت ارگانیک فیلم افزون بر مجموع ریاضی گون آن به دست می دهد, از دست می رود. پرسش  اصلی این است که چرا گروهی از فیلم ها حتی نزد مخاطبین خاص محبوب می‌شوند که تحلیل‌های مبتنی بر روش شناسی شارف آنها را از شمول فیلمهای واجد زیبا‌‌شناسی سینمایی خارج دانسته و حتی بی‌ارزش محسوب می‌کند؟ وجه نادیده انگاشته شده فیلم های کالت توسط شارف کدام است؟ پدیدار شناسی سینمایی چه راه حلی برای  این کاستی ارائه می دهد؟ مقاله تلاش می کند با استفاده ازروش تحلیلیتوصیفی با رویکرد پدیدارشناسانه نشان دهد که هرچند در زمینه تاثیر گذاری وثمر بخش  بودن آموزه‌های شارف برنخبگان سینمایی بامدافعان این روش شناسی همنظر است ؛ امّا نمی‌توان برنابسندگی این روش شناسی تحلیل وتجزیه شکل گرایانه/ ساخت گرایانه متون سینمایی وتعریفش از زیباشناسی سینمایی درمواجهه  با بخش بزرگی ازآثار و محصولات سینمائی چشم پوشید. هدف مقاله نشان دادن اهمیت ادراک حسی وتجربه ی زیسته به مثابه بنیاد زیباشناسی درارزش‌داوریِ فیلم های کالت است , براین اساس مقاله نظریات رئالیستیِ تماشاگر –محور ِپدیدارشناسان سینمایی چون آلن کازبیه و ویویان سابچک رابه عنوان بدیلی برای روش شناسی شارف یا هرنوع نگاه ساخت گرایانه  ناب درتحلیل فیلم های دارای طرفداران کالت ،که بیشترحول تجارب فردی یا ایدئولوژیهای خرده فرهنگی فرقه هاوگروههای کیش پرست، ونه هماهنگی وزیبائی کلاسیک و شکل و ساختار شکل می گیرند، معرفی می‌کند.

The Phenomenological Critique of Stefan Sharff’s Formalism in Cult Films Cinesthetic

One of the most significant cinematic  theories in the field of cinematic elements and aesthetics which  has earned a huge admiration and attention, by introducing concepts like cinematic grammar and syntax, is Stefan Scharff’s Cinesthetics.It seems that this Theory is not comprehensive in the case of all types and genres of motion picture industry,because of the extreme application of some precise mathematiclike methods which neglect the excesses of a movie as a Whole(Gestalt).The main question is why some kind of movies that did not matcu with  Scharff’s criteria are popular among even cinema’s elite audiences?  The Authors have tried in this paper by applying a semiological/etymological analysis of aesthetic term to highlight the point that even though they are agreed with the supporters of  Sharff’s methodology in  the case of  the impact and efficiency of Sharff’s lessons on cinematic elites, the inadequacy of this formalistic/constructivist  methodology in film analysis and Sharff’sCinesthetics  definition of a large amount of motion pictures or cinematic products  is not negligible. The authors infer to  the sensual  perception and lived experience as the basis   of aesthetic. Therefore    in regards to  realisticspectatorcentric opinions, the paper introduce cinematic ideas of cinematic    phenomenologists like Alan Casebier and Vivien Sobchack  as an alternative  of Sharff’s or any  pure constructivist view in the case of Cult movies studies, movies which have biased  fans or followers  and created on the basis of personal experiences or subcultural ideologies of cult followers and  is  not  related to harmony ,classic beauty and forms or structures .