بازنمایی ایرانِ پس از انقلاب در فیلم آرگو

پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که فیلم آرگو با استفاده از چه نشانه‌هایی به بازنمایی تازه‌ای از واقعه گروگان‌گیری در سفارت ایالات‌متحده آمریکا در تهران می‌پردازد و چگونه این ماجرا و ایران پس از انقلاب بازنمایی می‌شود. برای بررسی این امر از نظریه بازنمایی و برداشتی تلفیقی از رویکرد نشانه‌شناختی بارت و فیسک به عنوان روش مطالعه بهره برده­ایم. همچنین سعی شده است با تحلیل نشانه‌شناسیِ جزءبه‌جزءِ صحنه‌های مهم فیلم و طراحی جدول برای دسته‌بندی بعضی داده‌ها، به تحلیلی منسجم در مورد چگونگی بازنمایی آرگو از ایران و مردم ایران در مقطع پس از انقلاب دست یابیم. یافته‌های اصلیِ حاصل از تحلیل دلالت‌های اولیه و ثانویه فیلم آرگو نشان می‌دهد این فیلم کاملاً در راستای نشان دادن ایرانی دلهره‌آور، ترسناک، از هم گسیخته و پر آشوب حرکت می‌کند. آرگو از مردم ایران دو نوع بازنمایی ارائه می‌دهد. اول؛ قشر مخالف انقلاب که به واسطه وقوع آن، به دنبال خروج و به تعبیری فرار از وضعیت آشفته ایران هستند. دوم؛ قشر عامی مسلمان و موافق انقلاب که افرادی عصبی و خشونت‌طلب هستند. این گروه با انقلاب همراهی می‌کنند و نسبت به خارجی‌ها دیدی کلیشه‌ای و همراه با نفرت دارند. همچنین دو نوع بازنمایی از مسئولان حاکم در دوره پساانقلاب وجود دارد؛ اول مسئولان نظامی امنیتی (اعضای کمیته و سپاه) که ایجادکننده فضای رعب و وحشت هستند، حساس و مخالفِ حضور خارجی‌ها در ایران­اند و دوم مسئولان دولتی که بی‌اختیار و بدون عمل تنها ناظر اتفاقات و رویدادهای انقلاب هستند و ساده‌اندیشانه عمل می‌کنند. این در حالی است که طرف مقابل؛ یعنی جامعه جهانی و به خصوص آمریکا، منسجم، مهربان و مسئولیت‌پذیر تصویر شده است و آراسته به فضایل اخلاقی به مراتب بالاتری است.