ارایه یک مدل ترکیبی برای اولویت‌دهی احداث نیروگاه با منابع تجدید‌پذیر با در نظر گرفتن اهداف توسعه پایدار (مطالعه موردی: کشور ایران)

کمبود سوخت‌های فسیلی، بحران جهانی نفت و همچنین افزایش آگاهی‌های زیست‌محیطی، پذیرش عمومی از نیروگاه‌های سنتی را در کشورهای درحال‌توسعه کاهش داده است. در این تحقیق برای حمایت از تصمیم‌گیرندگان، جهت انتخاب بهترین جایگزین برای نیروگاه‌های سنتی با سوخت تجدیدپذیر روشی ارایه می‌شود که در آن به بررسی جنبه‌های اقتصادی، زیست‌محیطی، اجتماعی و فنی برای احداث نیروگاه‌های با سوخت‌های تجدیدپذیر می‌پردازد. روش مذکور رویکردی ترکیبی از ابزارهای روش منطق دیجیتال بهبودیافته و روش تاپسیس فازی است که به ارزیابی نیروگاه‌های مختلف و شناسایی بهترین نیروگاه با توجه به معیارهای فنی و اهداف توسعه پایدار می‌پردازد. برای درک بهتر روش پیشنهادی، یک مطالعه موردی در ایران که با وابستگی شدید اقتصادی به نفت دارد، مطرح می‌شود و در آن پنج نیروگاه تولید برق با توجه به ظرفیت‌های کشور، مورد بررسی و اولویت‌بندی قرار می‌گیرند که نیروگاه برق‌آبی بالاترین رتبه را با توجه به اهداف فنی و توسعه پایدار کسب می‌کند.