مشروعیت در حکومت اسلامی

مشروعیت در علوم مختلف مرتبط با سیاست معانی متفاوتی دارد به‌طوری‌که در فلسفه به معنای حقانیت و در جامعه‌شناسی به معنای مقبولیت به‌کار می‌رود. در حکومت اسلامی مشروعیت ازلحاظ منبع و منشا به دو دسته تقسیم می‌شود: یکی مشروعیت الهی، که حکومت ذاتاً از آن خداوند است و دیگری مشروعیت الهی ـ مردمی، که حاکمیت بشر در طول حاکمیت الهی است. حکومت نبوی، علوی و ولایت فقیه نمونه‌هایی از حاکمیت الهی مبتنی‌بر مشروعیت الهی است. نظام جمهوری اسلامی ایران مطابق اصول (1 و 2) قانون اساسی حکومت الهی محسوب می‌شود؛ رمز رستگاری توحید و اعتقاد به یگانگی خداوند که منشا همه قدرت و حاکمیت است سبب می‌شود قانون و قانونگذاری، حکومت و حاکمیت رنگ الهی به خود گیرد. امام خمینی (ره) تنها فقیهی است که علاوه‌بر تحلیل و تبیین مسایل فقهی عملاً موفق به اجرای آن شد و در کتاب ولایت فقیه، استدلال‌های عقلانی مبتنی‌بر نیاز به مجری قوانین الهی و لزوم عقلانی تشکیل حکومت در عصر غیبت را ارایه کرد. بنابراین ولایت و حاکمیت اگر دارای شرایط اسلامی باشد و حکومت مطابق قوانین الهی، حکومت الهی است؛ حکومت مطابق موازین اسلامی، حکومت اسلامی است و حکومت رسول خدا (ص)، ایمه معصومین (ع) و ولایت فقیه در این زمره قرار می‌گیرد.