اثرات مکانی - فضایی توازن و تعادل منطقه‌ای در تاب‌آوری منطقه‌ای مبتنی‌ بر رویکرد آمایش سرزمین (مورد ‌پژوهی: استان گیلان از منطقه یک آمایش سرزمین)

تاب‌آوری که با آسیب‌پذیری کمتر و انعطاف بیشتر، پاسخ‌گویی صحیح و سریع به شرایط و کمترین میزان آسیب‌پذیری تعریف می‌شود، در سطح مناطق مفهومی عمیق‌تر می‌یاید. با توجه به کاربردی بودن اهداف نوشتار حاضر، تبیین آثار مکانی - فضایی توازن و تعادل منطقه‌ای در تاب‌آوری منطقه‌ای مدنظر پژوهش حاضر است. با این توصیف سوال راهبردی این است که توازن و تعادل منطقه‌ای به چه میزانی در تاب‌آوری منطقه‌ای اثرگذار بوده است. برای پاسخ به این سوال  از استراتژی قیاسی مبتنی‌بر روش‌شناسی کمّی ‌استفاده شده‌ است. جامعه آماری پژوهش شامل خبرگان و نخبگان علمی - اجرایی شاغل در مجامع علمی و نهادهای توسعه‌ای بوده که با استفاده از شیوه نظام‌مند و مبتنی‌بر منطق نمونه‌گیری، تعداد سی نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش گرد‌آوری داده‌ها به صورت میدانی و با استفاده از ابزار پرسشنامه و همچنین ابزار تحلیل داده‌ها با استفاده روش استنباطی مبتنی‌بر شاخص‌‌های برازش مدل اندازه‌گیری و مدل ساختاری و استفاده از نرم‌افزار smart pls است. نتایج پژوهش نشان داد که شاخص‌های مدل اندازه‌گیری توازن منطقه‌ای (6 شاخص)، تعادل منطقه‌ای (9 شاخص) و تاب‌آوری منطقه‌ای (8 شاخص) دارای بار عاملی بالاتر از 0/40 است و داده‌ها نیز تایید‌کننده مدل اندازه‌گیری پژوهش است. در مدل ساختاری پژوهش، صحت رابطه بین متغیرهای ساختاری / پنهان پژوهش براساس آماره (t-value) سنجش شد که این میزان بالاتر از 1/96 بود. صحت این رابطه نیز مورد تایید قرار گرفت. همچنین مبتنی‌بر ضریب تعیین و معیار اندازه تاثیر شدت، شدت و اثر رابطه میان متغیرتعادل منطقه‌ای و توازن منطقه‌ای با مقدار (0/68) و توازن منطقه‌ای و تاب‌آوری منطقه‌ای با مقدار (0/65) مورد تایید است. همچنین شاخص برازش کلی مدل با مقدار عددی 0/47 نشان می‌دهد مدل دارای برازش قوی و داده‌ها تایید‌کننده مدل تجربی پژوهش است.