فرایند سیاستگذاری فرهنگی در نظام جرم‌انگاری ایران

سیاستگذاری‌ فرهنگی به‌عنوان بخش مهمی از فرایند سیاستگذاری عمومی درصدد به رسمیت شناختن و اعتلای فرهنگ در سطح جامعه است. بر این اساس، سیاستگذاران فرهنگی با اعمال سیاست‌های هادی ارشادی و الزامی قانونی درصدد رشد مبانی فرهنگی برمی‌آیند. گرچه، جلوه‌های قانونی سیاستگذاری فرهنگی با قلمروهای مختلف حقوقی ارتباط برقرار می‌کند، اما توسل به حقوق کیفری جهت به رسمیت شناخته شدن سیاست‌های فرهنگی ازسوی قانونگذار، مهم‌ترین جلوه تعامل سیاستگذاری فرهنگی و نظام‌ جرم‌انگاری است؛ زیرا در این بستر، حقوق کیفری از طریق ابزار سرکوبگر مجازات درصدد عرفی‌سازی رویه‌های فرهنگی مدنظر قانونگذار برمی‌آید. به همین دلیل، این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و بهره‌گیری از الگوهای کیفی، به‌دنبال تبیین فرایند سیاستگذاری فرهنگی در نظام جرم‌انگاری ایران است. براساس یافته‌های این پژوهش، در نظام کیفری ایران، جرم‌انگاری برخی خرده‌فرهنگ‌های گروه‌های اقلیتْ در تعارض با حقوق فرهنگی و مبانی کثرت‌گرایی فرهنگی است. در کنار آن، عدم جرم‌انگاری برخی رفتارهای تعرض‌آمیز نسبت به گروه‌های اقلیت در قالب اعمال سیاست‌های پس‌رونده، چهره دیگری از نقص نظام کیفری ایران را در این قلمرو نشان می‌دهد. در مقام نتیجه‌گیری، به‌نظر می‌رسد که نظام سیاسی متمرکز، وجود نگرش‌های پدرسالارانه معرفتی در فرایند جرم‌انگاری و هژمونی نگرش‌های محافظه‌کارانه، مهم‌ترین دلایل کم‌توجهی به فرهنگ در سیاستگذاری جنایی تقنینی ایران هستند.

The Cultural Policymaking Process in the Iranian Criminalization System

Cultural policymaking is an important part of the public policymaking process and seeks to recognize and promote culture at the community level. Accordingly, cultural policymakers seek to develop cultural fundamentals through conductive guidance and mandatory legal policies. Although the legal effects of cultural policymaking interact with different legal domains, employing criminal law and the criminalization system to help adopt cultural policies is the most important method in which to make lawbased cultural policies. This is because, via the suppressive means of punishment, criminal law can affect life, property, liberty and reputation. For this reason, this study seeks to explain the process of cultural policymaking in the Iranian criminal system.According to the findings of this study, the ideal premise is to adhere to cultural rights so that in the realm of cultural norms, the principle of minimum criminal intervention and, in the case of attacks on minority groups, the principle of maximum criminal intervention is taken into account. In the Iranian penal system, the criminalization of some subcultures belonging to minority groups conflicts with various cultural rights and the principles of cultural pluralism. On the other hand, the fact that some offensive behaviors towards minority groups are not criminalized within the framework of backward policies shows yet another aspect of the failure of the Iranian penal system in this area. In conclusion, it seems that the centralized political system, the existence of epistemic attitudes, paternalism attitudes and the hegemony of conservative attitudes, are the most important causes for the lack of attention to culture in Iranian criminal policies.